Hermanus, Bontebokken en struisvogels.

2 Maart

Incredable Connection, we stonden om kwart voor 9 voor een groot winkelcentrum in Somerseth-West. Ik heb de eerste de beste security medewerker maar aangesproken met de vraag waar we deze konden vinden. Helaas Mevrouw, die is sinds gisteren gesloten en verhuisd naar een ander bedrijventerrein en daar zijn ze nog niet open (murphy gr gr).

Gelukkig wist zijn leidinggevende nog een andere zaak en hoera daar verkochten ze een TomTom, een iets kleinere maar met dezelfde interface , hoera.

Onze vreugde was van korte duur, ook deze kon de satelieten niet vinden. Blijkt dat we de vorige uiteindelijk zelf naar de mallemoer hebben geholpen door hem open te maken.

Dan maar op pad met de kaart, en de borden op de weg, eerst nog langs een Township (verschrikkelijk wat een ontzettende armoede) maar gelukkig halverwege begon de TT toch satelieten te vinden dus we wachten verder maar af.

De reis gaat vandaag naar Hermanus via een prachtige kustroute , de Whalewatch-route. Helaas voor ons zijn er in dit jaargetijde geen walvissen, die baren hier hun kalveren in de beschutte Walker Bay, ze verblijven hier ongeveer van juni tot december. Ook zonder walvissen zijn de uitzichten meer dan de moeite waard.

De 2 laatste dagen zaten we in de mooie zeer groene wijnstreek en nu dan aan de mooie kust, we genieten zeer.  Onderweg doen we in Betty’s Bay nog een pinguïn kolonie aan,  een wandelingetje over de boardwalk heen en terug en daarna een lekkere lunch. Het moet gezegd het eten is hier heerlijk en voor onze normen goedkoop.

Paradise Park is onze volgende camping, hij ligt 7 kilometer voor Hermanus maar we checken alvast in. Het is niet druk en we mogen vanavond gebruik maken van de baas zijn persoonlijke Wi-Fi dan kunnen eindelijk al die “spannende” verhalen eens het internet op. Langs de kust van Hermanus ligt nog een mooie wandeling,  Cliff Path, deze gaat boven langs de rotsen waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt. Hij is 5 kilometer lang maar  halverwege keren we om want om 5 uur gaat de baas naar huis en voor die tijd willen we  toch graag zijn password hebben. Dat lukt dus als het goed is hebben jullie weer wat kunnen lezen . Morgen gaan we richting Swellendam.

3 Maart

Gisteravond is het ons gelukt om niet alleen de verhalen maar ook de foto’s op het blog te zetten , het bleek dat we zelfs in de caravan konden blijven zitten om toch bereik te hebben, we hadden ook een plekje dicht bij de receptie.

Vandaag gaan we een wat langere rit maken, eerst naar Cape L’Agulhas, het meest zuidelijke puntje van Afrika. De oude campingbaas zei: och er is niets te zien hoor maar je moet er een keer geweest zijn. Dus eerst een ritje van ongeveer 150 km, we rijden over heel verlate wegen , de dorpen liggen ver uit elkaar. We drinken koffie in Bredasdorp, klinkt een beetje als thuis, een aardig dorpje maar ook weer een waar de blanken hun geld uitgeven en de gekleurde het werk doen en ook hier hebben ze weer een Township. Ik heb altijd in mijn onnozelheid gedacht dat een Township een uitwas was van de grote stad maar helaas de scheiding van ras komt dus ook voor in de dorpen. We hebben nog geen foto van een Township omdat dat ons het gevoel geeft van ramptoerisme.

Het idee om niets te geven aan “bedelaars” hebben we al snel laten varen, het is niet zo dat mensen hier dat voor hun plezier doen. We bekijken gewoon de situatie.

Je ziet ’s morgens vroeg heel veel mannen langs de weg zitten in de hoop dat ze opgepikt worden door een baas en dat ze zo wat kunnen verdienen. Er passeerde ons zo’n 4X4 met een open bak met 7 man erin met zo’n 80  km per uur, net veevervoer.

We wisten al lang dat we in Luilekkerland wonen maar nu worden we weer even met onze neus op de feiten gedrukt.

Cabo dos Agulhas  is Portugees voor de Cape of Needles, de Fransen hebben er later L’Agulhas van gemaakt. Voor de kust ligt een heel bedrieglijk rif waar heel veel schepen schipbreuk op leden. Op dit punt komen ook de Indische- en de Atlantische oceaan bij elkaar. Op dit moment is het heel rustig maar in de zomer kan het hier zeer druk zijn. Om de omgeving wat te sparen hebben ze een boardwalk gemaakt, heel prettig wandelen en dan hoef je niet door het struweel. Nu met mooi weer is het een leuke wandeling langs de rotsachtige kust.

Na afloop eten we fish en chips, aanbevolen door de Rough Guide, een soort Nederlandse Lonely Planet. De dame van het etablissement  is zeer verheugd en wil graag van de gids een foto van maken.  De fish was lekker de chips hadden wel wat bruiner gemogen.

We gaan door naar Swellendam,  weer over bijna verlaten wegen. We passeren grote stukken braak liggende landbouwgrond met heel in de verte een boerderij (barak).

Vlak voor Swellendam ligt het Bontebok National Park, ik lees in de gids dat er ook een camping in ligt, die gaan we proberen . In Amerika en Canada hebben we dat ook veel gedaan en dat is ons heel goed bevallen. Meestal zijn de voorzieningen minimaal maar wat een verrassing, midden in de prachtige natuur een camping met elektriciteit en het mooiste sanitair tot nu toe. We moeten er wel heen over een flink stuk gravel weg  maar het is de moeite waard. Van de 50 plaatsen zijn er misschien maar 6 bezet en er staan wat mooie houten chalets met prachtig uitzicht. s’Avonds maken we nog even een wandeling maar het “wild”laat zich niet zien, veel te warm. Ons plan is om morgenvroeg hier rond te gaan rijden dus dat wordt vroeg naar bed.

4 maart

Vrijdagmorgen, het is goed dat ik een horloge heb met dag en datumaanduiding anders zou ik zo vergeten wat voor dag het was. Om 6 uur waren we wakker want we wilden graag een vroeg rondje rijden door het Bontebok National Park.

Het hele park  heeft gravelwegen met flinke gaten (potholes) hier en daar, dus het wordt een bumphy ride. De meeste kans om “wild” te spotten is ’s avonds of ’s morgensvroeg. Op een luxe wagen na zijn we de enigen die rondrijden, in de zomer zal dat wel anders zijn. Er steekt een kudde zebra’s over en we zien een eenzame bontebok, ik had net verzucht of ze er niet een aan een touwtje in de wei (geintje) konden zetten anders zagen we niets maar gelukkig was dat niet nodig, even later zagen we een kleine kudde, weliswaar wat in de verte maar toch

 Een hert, bontebokken , zebra’s en een overstekende schildpad was de opbrengst toen we na 2 uur het park weer uitreden op weg naar Mossel Bay.

Het is best wel grappig, bijna alle plaatsnamen die we tegenkomen zijn een verbastering van het Nederlands. De Afrikaners denken ook direkt dat we ze verstaan omdat we uit Nederland komen, lezen gaat redelijk maar als ze het spreken is het niet te volgen.

Onderweg zien we nog net op tijd dat we moeten tanken, de pompen liggen hier behoorlijk ver uit elkaar. 66 liter voor 667 rand , net iets meer dan 10 rand (0,60 euro) per liter ,zo komt Mien Splinter wel door de winter.

In Mossel Bay gaan we eerst opzoek naar de camping. Een die we hebben gelezen op een blog uit 2012 en wat blijkt?  Ondertussen is de camping overgegaan in andere handen en is hij eigendom van de 7e Dag Adventisten. Iemand heeft ons al door de slagboom gelaten en de beheerder vertelt ons lachend dat ze alleen aan weekends doen (Bijbelschool enz.) maar we mogen een  mooi plaatsje uitzoeken en aan administratie doet hij niet voor een nacht en staan dus gratis, weer Mien Splinter. Inderdaad we staan aan een rivier en er zijn maar 5 plaatsjes bezet van de 100. We wisten wel dat het niet zo druk zou zijn maar zo stil. Er wordt wel gekampeerd maar vooral door gepensioneerden en die staan allemaal voor een habbekrats en hebben bijna allemaal een caravan met hefdak. We zijn ook nog nauwelijks campers tegengekomen, de hele week misschien 10, niet meer.

Mossel Bay is geen bijzonder plaatsje, het heeft wel een mooi wit strand maar ook daar is het heel rustig. Wij bezoeken het plaatselijke museum , dat gaat over de Portugese ontdekkingsreiziger Barthelomeus  Diaz die hier aan land kwam. Er staat een replica van de karveel waarmee hij de reis maakte. Deze replica werd in 1987 in Portugal gemaakt en hier naar toe gezeild omdat het 500 jaar geleden was dat hij de reis maakte. Boodschappen hadden we nodig en we  moesten op zoek naar een campingzaak die hier moet zitten want dit toilet werkt gelukkig wel goed maar er moeten chemicaliën in die ze op geen enkele camping verkopen. Tevens hebben we draaiknopjes nodig om aan de kastjes te zetten want als we een flinke bocht of bult nemen klapt er ieder keer een kastdeurtje open en dan ligt de inhoud op de grond. Gelukkig had ik een adres gezien in de summiere campinggids die we mee gekregen hebben. We hebben alles kunnen krijgen en de knopjes zitten er op.

We zullen vannacht best slapen, het is hier heel stil, morgen gaan naar Oudtshoorn.

5 maart

We hebben prima geslapen, dat zal waarschijnlijk gelegen hebben aan de “goede geest” van de 7e Dags Adventisten die hier rondwaart. Om half 9 gaan we op pad richting Oudtshoorn, we nemen de N328 via de Robinsonpass. In de Michelingids staan altijd de hoogte bij passen maar hier niet. Hij blijkt maar 850 meter hoog, een makkie voor onze camper. In Oudtshoorn drinken we koffie en wederom doen we wat boodschappen. Onze camper is zo klein dat we nauwelijks voorraad kunnen bergen maar daar in tegen kunnen we hem in een normaal parkeervak parkeren en dat is ook wat waard.

Onderweg door een redelijk dor landschap (semi woestijn) hadden we al aardig wat struisvogelfarms gezien maar we zijn op weg naar de Cango Ostritch farm 20 km voorbij Oudtshoorn, dit is een showfarm waar ze uitleg geven over de struisvogels. Oudtshoorn is van oudsher de struisvogel hoofdstad van de wereld. Struisvogelvlees is te koop bij commerciële farms. De tour is zeer informatief, een ei weegt ongeveer een kilo en vrouwtjes leggen er om de dag een gedurende een maand of 3 per jaar. In het wild broeden de mannetjes ze uit. Op de vleesfarm wordt een struisvogel maar tussen de 12 a 18 maanden oud anders is het vlees niet meer te eten maar in het wild of op de farm kunnen ze wel 40 tot 60 jaar worden. Ze lieten een paartje zien wat al 30 jaar bij elkaar was met de toepasselijke namen Adam and Eve. Als het vrouwtje dood gaat zoekt het mannetje een nieuw vrouwtje maar als het mannetje sterft blijft het vrouwtje alleen (net het echte leven) We mochten ze een knuffel geven en voeren dan kregen we gelijk een nekmassage. Er wordt van alles van gemaakt , van het leer tassen en handschoenen en van de veren, boa’s en die worden geëxporteerd naar Brazilië voor de carnaval ook worden er plumeau’s van gemaakt, altijd al willen hebben dus eentje gekocht. We besluiten er te lunchen , heerlijk een struisvogelplate voor 2 , een glaasje witte wijn, heerlijk. De kok vraagt of het lekker is wij vinden het prima maar wij zijn geen kenners.

In de middag willen we naar de Cango Caves, grotten 7 km verderop. Heerlijk want het is hier 44 graden buiten en in de grotten 20. Mooie grotten moet gezegd en het is heel plezierig daar een uurtje rond te lopen.

We hadden gedacht dat het hier om deze tijd van het jaar wat minder warm zou zijn maar ons wordt verteld dat de temperatuur hier op dit moment ook uitzonderlijk is. Ons hoor je niet klagen alles beter dan regen. In Swasiland en Leshoto zal het wel kouder zijn.

Onze camping is het Cango Mountain resort, iets terug. We checken in en komen eerst door wat dagrecreatie en daarna op een lege camping. Er is nog wel een  kamphuis met jongeren die sportieve spelletjes aan het doen zijn. Als we later goed kijken zien we nog 2 tentjes wat verder op waar gezinnetjes in zitten. Het zal het wel vertrouwd zijn anders zitten die hier niet. Het sanitair is niet nieuw maar netjes. We zullen best slapen vannacht, heerlijk rustig. 

Foto's volgen.