Lesotho

14 Maart

De weken vliegen om en af en toe moet ik heel diep nadenken wat voor dag het is, het is dus maandag vandaag en morgen zijn we 3 weken op pad.

Vandaag wordt een reisdag van 275 km, de wegen zijn prima en verkeer is er nauwelijks. Kwamen we gisteren nog wat vrachtwagens tegen, nu bijna niet, dat betekent dat we naar het dunbevolkte binnenland gaan. We komen op de hele route maar 3 kleine en 1 wat groter dorp tegen en iedere keer gaat de weg eerst tussen de townships door, geen wonder als minstens 80% van de bevolking zwart is en deze bijna allemaal daar moeten wonen. Wat is de apartheid toch doorgevoerd tot in de verste uithoeken, ik heb me dat nooit zo gerealiseerd.

We zien wat “mooiere” huizen en  met een beetje fantasie kan je daarvan denken dat ze op een wat “minder en slecht onderhouden” vakantiepark staan maar ook hier zijn de onvermijdelijke krotten in de meerderheid.

We passeren Aliwel North en doen daar onze boodschappen, als we 10 blanken zijn tegen gekomen is het veel. Bij Wimpy,s ( voor ons een naam uit vroeger tijden) eten we geheel tegen onze principes een dubbele burger maar zij hebben tenminste wifi. Alle verhalen gaan op het blog en ook wat foto,s

Morgen willen we naar Lesotho en besluiten de nacht door te brengen bij een B&B  vlakbij de doorgaande weg, die ook een enkele campingplek heeft. Er zijn geen andere kampeerders dus Arno en ik hebben allebei een privébadkamer, niet geheel onze smaak maar wel schoon. Hier houden we het wel een nachtje uit, zeker als blijkt dat ze prima internet hebben.  

15 Maart

Lesotho, het koninkrijk in de lucht, we zijn benieuwd. Arno heeft een scenic (schilderachtige) route uitgezet. Volgens onze Tom Tom, die het hier in het binnenland weer redelijk doet gelukkig, moeten we maar 204 km rijden en duurt het 3 uur, maar als we uiteindelijk aankomen is het 7 uur later en staat de teller op 307 km en “wat” voor kilometers.

Zo’n 20 km voor de grens  krijgen we onze 1e politiecontrole, de politieagenten zijn heel aardig en willen Arno’s rijbewijs zien ( hoezo internationaal rijbewijs, nergens voor nodig) maar ook willen ze graag even binnen kijken. De oudste ziet de magnetron aan voor een televisie en vindt dat we het prima voor elkaar hebben , we mogen door. Daarna door naar de grens, ook een belevenis, eerst Zuid- Afrika uit, wat stempels en vragen en dan Lesotho in . De beambte vindt het heel interessant en vraagt ons het hemd van het lijf in zeer moeizaam Engels, hij is heel aardig en wil graag weten van welk land de andere visa’s zijn die in het paspoort staan. Na betaling van 30 rand ( 1,80 euro) mogen we door. We vallen met onze neus in de boter , direct na de grens zijn ze met de weg bezig en niet zo maar een beetje, we moeten gelijk de berg op die vol ligt met een hele dikke laag nat rul zand. Als we maar kunnen blijven rijden is er niets aan de hand. Pas na 10 km komen we weer op verharde weg.

Het is al snel duidelijk dat we behoorlijk om rijden, we doen maar net of we op excursie zijn en zien een heel ander landschap dan in Z A, het is hier heel droog en er lopen hele grote diepe “geulen” Ze lijken net op de Grand Canyon maar dan op microniveau, of ze af en toe vol water staan is me niet duidelijk.

De huisjes staan verspreid over het landschap en zijn duidelijk van betere kwaliteit, ook hebben de mensen veel meer ruimte, gelukkig hier geen townships.

Om de paar kilometer zien we een man lopen , in eerste instantie denken we een herder te zien maar al snel komen we er zoveel tegen dat het gewoon de boer is die met zijn vee uit wandelen is. Ze dragen allemaal een deken of grote lap over hun schouder, een beetje overdreven denken we om 12 uur ’s middags maar om 3 uur komt de regen met bakken uit de hemel en snappen we heel goed waarvoor die dekens en lappen zijn.

Ondertussen zijn we nog 2 keer door de politie in Lesotho gecontroleerd en ook hier volstaat gewoon het rijbewijs op creditcard formaat.

De laatste “grote stad” die we passeren is Mafeteng, daar is het ontzettend druk, mensen lopen kriskras over de straat en Arno wil toch graag ondanks mijn gesputter een foto maken van deze “heksenketel”en zet de camper zomaar langs de kant. Ineens staat er een politieagent naast ons die ons verteld dat Arno “under arrest is while he is a wreckless driver” .We moeten een eindje verderop parkeren, er komen meer politieagenten bij en nogmaals wordt ons verteld wat we misdaan hebben maar ja omdat we uit Holland komen en hij PSV zo’n geweldige club vindt, van Persie kent hij ook,  wil hij wel met zijn hand over zijn hand strijken, als we hem dan ook nog een bedrag ter hand stellen zodat hij met zijn maten een biertje kan gaan drinken (we mogen zelf bepalen hoeveel), na 100 Rand (6 euro) steekpenningen overhandigd te hebben mogen we verder.

Ondertussen is het gaan regenen, gebruikten eerst de dames de paraplu nog als parasol, nu is hij hard nodig om droog te blijven. Alle schoolkinderen worden ook kletsnat maar blijven er heel vrolijk onder.

Ons laatste stuk blijkt een zeer slecht onderhouden gravelweg te zijn met diepe kuilen en grote stenen maar het ergste is dat het nu zo erg is gaan regenen dat sommige delen een kleine rivier lijken te vormen. We moeten berg op over een pas, ruim 2000 m, Gates of Paradise, die als het droog is een prachtig uitzicht moet geven, nu is het een grote regenwaas. Het is billenknijpen dat we op de weg blijven. Deze weg en pas is als het droog is al een hele uitdaging maar nu helemaal.

Als we aankomen bij Malealea Lodge wordt de regen minder, de lodge bestaat uit allerlei kleine chalets met mooi uitzicht. Het is de afgelopen tijd hier heel droog geweest en daarom is het water op de bon en ook de elektriciteit gaat maar een paar uur per dag aan. Onze kabel mogen we uitrollen naar het naastgelegen chalet en we mogen eventueel ook gebruikmaken van de daar aanwezige douche, dat zal niet nodig zijn want we zijn de enige kampeerders en er is ook een kleine wasruimte.

Om half 6 komt er nog een koor uit het nabijgelegen dorp zingen en ook een band met zelfgemaakte instrumenten verzorgt een optreden.

We eten gezellig ’s avonds in de eetzaal, allemaal het zelfde, Boeuf Bourgignon .Ons gezelschap aan tafel bestaat uit Danielle, een jonge meid uit Amerika die alleen en met het openbaar vervoer hier terecht is gekomen en een Nederlands echtpaar Dinie en Jaap die gelijk met ons zijn aangekomen. Heel gezellig.

We gaan op tijd naar bed na deze zeer enerverende dag.

16 Maart

Het is droog vanmorgen, er schijnt wel geen zon maar het is lekker van temperatuur. Gisteravond hebben we in een overmoedige bui een tocht per pony van 5 uur gereserveerd. Bij Dinie en Jaap zat deze al in het programma. We hebben nog nooit paard gereden maar dat moet geen probleem zijn, volgens de eigenaar van de Lodge. Om 9 uur gaat het spul van start. We krijgen uitleg: klakken met je tong is vooruit, linksaf is aan de linker leidsel trekken en rechts af aan de rechter en beide aantrekken is stop. Ziedaar dat is alles wat we moeten weten. Een cap en een haarnetje wordt ons uitgereikt , we moeten nog wel even tekenen dat we afzien van alle aansprakelijkheid en dan gaan we naar de pony’s. Alleen blijken dat geen pony’s maar echte paarden maar ook dat moet geen probleem zijn. Er wil nog wel een mannetje de hele tocht meelopen maar dat is net zo iets als fietsen met zijwieltjes, dus liever niet.

Onze gids heet Rampie, ik hoop niet dat zijn naam voorspellende waarde heeft, een heel aardige man die verteld dat zijn zus en zwager gestorven zijn dat hij nu ook de zorg heeft voor hun kinderen. We hebben al gelezen dat HIV hier een heel groot probleem is.

De tocht is prachtig, we gaan door dalen en rivierbeddingen maar ook hoog over de bergen met heel bijzondere uitzichten We zien herders , moeders met een klein kindje op hun rug maar ook een oud vrouwtje dat op weg is naar het gezondheidscentrum. Om daar te komen moet ze 3 uur door de bergen wandelen. Dat is nog eens wat anders dan 10 km wandelen met “De Losse Feeter”.

De tocht stopt bij de waterval daar staan enkele jongemannen (herders) die ons van het paard afhelpen, dat is voor mij geen overbodige luxe want ik ben zo stijf als wat. We wandelen naar de waterval, in dit geval een heel miezerig stroompje maar het is het idee. Vervolgens gaan we weer omhoog, gelukkig maar want als we weer boven aan komen begint het te regenen en te onweren. Het is de bedoeling dat we nog naar rotstekeningen gaan kijken maar daar komt niets van. We schuilen bij een gezin, die 2 traditionele hutjes bezit. Ze zijn uiterst vriendelijk en we mogen in een van de hutjes schuilen. In het hutje staat een bed, keurig opgemaakt en liggen kleren , ook netjes op een stapel.  De heer des huizes heeft net de buitendeur geschilderd, alleen weten wij dat niet met als gevolg dat Jaap zijn jas onder de groene strepen zit. We besluiten terug te gaan naar de Lodge want zo is het geen doen maar als we net weer op het paard zitten moeten we  er weer af, het regent te hard en de regen komt van de verkeerde kant en dan  kunnen de paarden niets zien. Nu zijn we dus echt  nat en zijn onze schoenen ook doorweekt. Ondanks de regen gaan we om kwart voor 2 toch op pad. Gelukkig blijkt de Lodge niet heel ver meer. Ik val bijna van mijn paard, zo stijf ben ik maar al met al was het een heel bijzondere ervaring. We zijn weer behoorlijk grensverleggend bezig geweest. Het blijft de verdere  middag en avond regenen en we hebben grote moeite weer een beetje warm te worden. Pas na wat borrels en het avondeten met wijn lukt dat.

Morgen gaan we verder richting Golden Gate Highlands National Park en nu maar hopen dat het morgenochtend droog is zodat we weer niet zo glibberig over de pas  moeten.

17 Maart

Het heeft nog flink geregend vannacht, maar vanmorgen is het droog. We gaan vroeg op weg want voor je het weet gaat het hier weer regenen. Eerst weer die heel vervelende 7 kilometer. Eergisteren moesten we eerst zo’n anderhalve kilometer de pas omhoog en ging de rest weer naar beneden maar nu moeten we het grootste deel klimmen en de riviertjes van eergisteren zijn nu flinke modderpoelen, het is continue proberen de grootste stenen en geulen te ontwijken en we voelen de achterwielen steeds wegglijden. Arno kan al zijn stuurmanskunsten weer even laten zien en verzucht: had ik nu maar een Four Wheel Drive.

Eenmaal op de “grote” weg kunnen we lekker opschieten. Maseru, de hoofdstad moeten we nog wel passeren, vonden we Mafeteng al een heksenkel, Maseru is nog een paar graden erger. Er staan allerlei mannen langs en op de weg, hetzij om fruit te verkopen of om te bedelen. Wij zijn westerlingen dus wandelende portemonnees. Al zou je misschien wat willen kopen, je durft hier gewoon niet te stoppen. Langs de straat staat het vol met golfplaten- en plastic-kotjes, die dienst doen als winkeltjes.

Ook komen we oom agent weer tegen binnen een afstand van 2 kilometer worden we 2 keer aan de kant gezet en gecontroleerd. Je kunt zeggen wat je wilt maar ze werken hier wel voor hun geld, alleen zijn ze niet erg efficiënt.

Voor we het weten staan we voor de grens, dit moet een hele drukke zijn maar we hebben geluk, hup een stempel van een vriendelijke jongedame en weer door.

Het is weer een prima weg, niet te druk en tegen half 2 komen we aan in Clarens, het laatste plaatsje voor Het Golden Gate Highlands NP. We eten er een sandwich, kunnen even naar huis appen, tanken en boodschappen doen bij de plaatselijke buurtsuper.

Hebben we de hele weg geen blanken gezien, Clarens is een schilderachtig toeristisch plaatsje en hier is de baas van de winkel weer blank en de klanten ook. Het is net of je een andere wereld in stapt.

Bij het benzinestation stoppen nog een paar minibusjes waar per busje wel 20 kinderen uitkomen. Ze hebben een uitstapje en hebben het grootste plezier, ze dansen en zingen naast de bus. We gaan verder en rijden een prachtig landschap binnen met grote monumentale rotspartijen in allerlei kleuren, maar vooral goud en geel. Dit park moet het niet hebben van het wild maar vooral van de mooie natuur. Het is niet druk op de camping, we vinden een mooi plekje langs een beekje met een prachtig uitzicht op de Golden Gate Highlands.

Na de regenbuien van gisteren hebben we zoveel nat spul dat we dat eerst maar eens in het zonnetje hangen en zetten. Op de laatste 4 campings was er geen wasmachine en op deze ook niet, jammer.

In dit park kun je wandelen en rondjes rijden met de auto op zoek naar mooie uitzichtpunten, dat lijkt ons een goed idee voor morgen.