Mount Carmel Hwy en Corel Pink Sand Dunes

1 juni Mount Carmel Hwy en Pink Coral Sand Dunes.

Het praatje van de Ranger viel een beetje tegen, het had als titel: How to survive? Wij simpele zielen dachten hoe houden we ons zelf in leven als we verdwalen, maar niets hoor van Ranger Kelly kregen we tijdens een over enthousiste babbel van 3 kwartier een heel simpel antwoord, just adjust, and save the planet. Hoe daar bleef ze vaag over en dat hadden een paar jongelui nu graag willen weten, het gat in de ozonlaag was kleiner geworden, dus de rest moest ook lukken. Hoe? Geen enkel idee. Een minder grote auto rijden, het afval beter scheiden, misschien. Arno viel tijdens de presentatie al in slaap dus eenmaal weer terug bij de camper zijn we ook gelijk naar bed gegaan. Het koelt hier wat af, ’s avonds dat is prettig. We moeten weer even wennen aan het tijdsverschil (1 uur eraf), maar hebben als een blok geslapen.

We zijn een van de eerste die vertrekken, douchen kan hier niet dus dat scheelt weer tijd. De reis is richting de North Rim van de Grand Canyon, in 2010 was hij nog niet open maar nu sinds 15 Mei wel. Morgen hebben we er een plaatsje gereserveerd. We zitten ruim in de tijd want we hadden er rekening meegehouden dat we vandaag Zion nog in zouden gaan maar dat hoeft niet meer. Een leuke bijkomstigheid is dat we onderweg nog een Statepark tegenkomen Coral Pink Sand Dunes maar om daar te komen moeten we eerst weer een eind rijden. We wennen al aardig aan de Amerikaanse afstanden. Omdat we aan de andere kant Zion verlaten, hebben we gisteren een permit van 15 dollar gekocht om door de Mount Carmeltunnel te kunnen, wij zijn te hoog en daarom wordt van tijd tot tijd het verkeer van de andere kant tegengehouden zodat we in het midden de tunnel kunnen passeren. Zion maakt deel uit van een grote bergrug die via Checkerboard Mesa (een hele hoge berg met lijnen als een schaakbord) de Kanab Hills en Escalante park in Bryce terechtkomt, al deze parken zijn totaal anders. Het landschap veranderd weer steeds. Bij Corel Pink Sanddunes gaan we de weg af dat betekent wel weer minstens 20 mijl om maar we hebben vandaag alle tijd. Het Statepark heeft zoals het al zegt: koraal roze duinen. Er is zelfs weer een campground bij. De dame bij de ingang denkt gelijk dat we komen kamperen  maar nee, plaatsen midden in de zon maar wel met elektriciteit, wij slaan deze even over. In alle Natuurparken bestaat het personeel voor een heel groot deel uit gepensioneerde vrijwilligers, dus het kan voorkomen dat ze zich voorstellen met: Hi, I am Betty from New York. Geen hordes mensen in dit park dat is ook wel eens prettig. We maken een wandeling door de duinen, langs wat waterpoelen en rusten uit op een hoog duin met uitzicht op kinderen die op een surfboard van het duin af glijden ook rijden er kleine buggy’s rond. Leuk hoor voor de jeugd.

Na de lunch rijden we door naar Kanab en vervoegen ons bij het bureau van Tourisme. In 2010 hadden we nog een papieren campinggids maar die zijn er niet meer, alles gaat via het internet maar als je geen wifi of telefonisch bereik hebt is dat k.. met peren. Dus vallen we weer terug op onze andere vaardigheden. Er zijn 3 campings in Kanab, we kiezen de “nieuwste” die heeft zeker plek. Een grote parkeerplaats met geen enkele boom, sanitair met douchegordijntjes maar prima internet. We zitten aan de rand van het dorp dus we kunnen straks gaan wandelen en kijken of we wat kunnen eten, niet koken, geen afwas, ook wel eens leuk. Omdat we zo vroeg zijn kan ik voor het eten alvast mijn verhaaltje typen, ik verheug me al op een avond lezen.