Agnes Water, Town Of 1770 en Bundaberg

Woensdag 28 juni.

Afscheid nemen is altijd verdrietig  en vooral omdat je niet weet of je elkaar nog weer ziet. We hebben het luchtig gehouden, de dagen die we met elkaar doorgebracht hebben waren goed en gezellig, kortom qualitytime. Ik heb kunnen zien dat hij onder de gegeven omstandigheden er samen met zijn vrouw het beste van maakt. Mario en Rere, bedankt voor alles,we zullen de gesprekken samen en het heerlijke eten van Rere missen.

Volgende week dinsdag moeten we de camper weer inleveren dus nog 6 nachtjes in ons rijdende vakantiehuis. Eerst maar weer proviand inslaan en daarna op weg naar Agnes Water, een toeristisch kustplaatsje 128 km naar het zuiden. In 2008 zijn we er ook geweest maar toen kwamen we uit het zuiden en verliep de reis iets minder soepel. We waren het niet eens over een bepaalde weg en voor dat we het wisten reden we met 10 km per uur over een ontzettende hobbelige gravelweg waar we helemaal niet mochten komen. Jullie kunnen je voorstellen dat dat  toen tot enige echtelijke onenigheid leidde, door die rotweg kwamen we pas na vijven aan op de camping en hadden we niets van de omgeving gezien, zo jammer.

Nu doen we het beter, onderweg een klein miezerig buitje maar dat mag geen naam hebben, gelukkig schijnt bij aankomst in Agnes Water het zonnetje weer. We eten een visje en lopen naar het strand, de camping hier is afgeladen vol, ik ben blij dat ik hier niet sta, een echte strandcamping. Het is vloed en er zijn veel jongelui in het water met een bodybordje om op hun buik over de golven te surfen, leuk om te zien. Hier kan en mag dat surfen, meer naar het noorden mag het niet vanwege eventuele schade aan het Great Barrier Reef.

Op weg naar Town of 1770 checken we eerst in op de camping, gelukkig heb ik maandag telefonisch een plaatsje gereserveerd, want hij is vol, dat kan ik me wel voorstellen want het is een gezellig camping volop in het groen.

Town of 1770 is de plaats waar James Cook in 1770 voor het eerst aan land kwam, op deze plaats is een monument te gezet. Op een andere reis jaren later is hij door schipbreuk gestrand op het Great Barrier Reef bij Cooktown. De weg die we rijden eindigt bij een grote heuvel, Round Hill (hoe origineel), waar je 360 graden in de rondte kunt kijken, mooi hoor aan 3 kanten de zee.

Op de terugweg stoppen we bij het Rescuepark, het park waarin Mario en Rere getrouwd zijn. Een mooi punt waar de schijn wordt gewekt dat de zon in de zee ondergaat. Hier aan de oostkust komt hij juist op uit de zee. Toen zij trouwden kon ik er helaas niet bij zijn, onze kleinzoon Casper zou rond die tijd geboren worden. Met de foto’s op de ipad in de hand konden we zien waar de plechtigheid plaats vond.

We gaan nog even in de Marina kijken, een haven kun je het niet noemen, eerder een aanlegsteiger waar je je boot te water kunt laten, het is einde van de middag en alle bootjes worden weer met trailers uit het water gehaald, het is een drukte van belang.

Leeftijd speelt geen enkele rol bij het varen en vissen, we zien mensen ouder dan wij dat kunstje ook vertonen. Ondertussen was het bijna half 5, dus tijd om ons te installeren op de camping, camper op zijn plaats, stoeltjes eruit en een biertje, wat is geluk toch simpel.

Donderdag 29 juni.

Het is goed te merken dat we naar het Zuiden gaan, de vegetatie langs de weg wordt langzaam aan wat groener, we rijden door echte bossen. Ook komen we weer langs de sugar cane velden.

Onze bestemming vandaag is Bundaberg, we zakken al aardig af richting Brisbane, vandaag over een week stappen we weer op het vliegtuig.

Bundaberg was rond 1880 de suiker hoofdstad van Australië. Niet alleen hadden ze regelmatig een overschot aan suikerriet maar na het proces van riet naar suiker bleef er een vieze stroperige vloeistof achter, de melasse, een soort stroop die naar drop smaakt. De enige oplossing was om dat stroperige goedje in de rivier te laten lopen wat natuurlijk een hoop vervuiling opleverde.

Een slimme zakenman kwam op het idee om er rum van te maken. Niet iedereen was voor dit idee want dat zou alleen maar een vrijbrief zijn voor de mensen om veel te drinken. De tegenargumenten zoals: dat de mensen toch al vaak dronken maar dan van de buitenlandse rum, dat het de stad geld op kon leveren en dat ze op deze manier van het vervuilingprobleem af konden komen, gaf de doorslag en in 1880 startte men met het maken van rum. In het eerste jaar waren ze gelijk al winstgevend.

Wij gaan een kijkje nemen in de fabriek, de rondleiding is met geheimzinnigheid omgeven, geen foto- en filmcamera’s, geen horloges en autosleutels ? Alles moet  achter slot en grendel, zogenaamd voor de brandveiligheid. Ik denk dat ze bang zijn voor bedrijfsspionage, haha. Arno wordt altijd een beetje dwars van dit soort maatregelen en houdt zijn sleutels gewoon in zijn zak.

De tour duurt een uur, we wandelen meer over het terrein dan dat we zien, de hele procedure is niet zo moeilijk en wordt al sinds 1880 op de zelfde manier uitgevoerd om smaak en kwaliteit te waarborgen.

Ze hebben 3 tanks met in totaal 10 miljoen liter melasse, er moet een voorraad zijn want de suikerfabriek werkt maar een half jaar. Ik zal jullie niet vermoeien met de procedure maar uiteindelijk blijft er rum over met 78% alcohol, dat is te sterk dus wordt het aangelengd met water tot 37%. Dit gaat in vaten van Amerikaans eikenhout en mag dan lekker rijpen.

Aan het eind van de tour mogen we allemaal 2 soorten rum proeven, Arno gaat voor de rum van 6 en 12 jaar oud, ik wil graag proeven van de rum die gerijpt is in portvaten, ik proef er niets van de port, mede omdat er 3 ijsklontjes ingaan. Mijn tweede keus smaakt beter, een likeur met vanille en toffee. Gelukkig is het daarna lunchtijd, we nemen een paar flinke boterhammen met kaas want wie weet staat om agent wel op de hoek.

Na de lunch gaan we een rondje sightseeing in centrum, ook hier zijn een paar mooie oude gebouwen uit het begin van de vorige eeuw, helaas omringt door hele lelijke dozen uit de jaren vijftig en zestig. Die bouwsels zijn niet ongevaarlijke, de oude wrakken worden asbestos huizen genoemd omdat ze vol zitten met asbest, zeker omdat er veel golfplaten voor zijn gebruikt. We lopen wat vierkantjes en gaan dan naar de camping, een kopje thee en een biertje zullen ook wel smaken na de rum.

We hadden ons al ingecheckt bij de camping voor dat we op tour gingen, in eerste instantie lijkt het niet veel bijzonders maar dat blijkt toch mee te vallen, het is hier druk met backpackers, die vinden werk bij de oogst van het suikerriet, flinke containers waar je een hoop jongelui in kwijt kunt. Gelukkig gaan ze bijna allemaal ’s avonds onder de douche dus hebben wij er ’s morgens geen last van. Om half 7 is het al doodstil op de camping en om half 10 ligt bijna iedereen al op een oor, wij maken het altijd iets later anders kunnen we niet slapen, zonder wekker zijn we om kwart voor 7 wakker.