Canterbury en Mount Cook

10 April

Proficiat Michiel, eigenlijk horen we in Nederland te zijn, onze oudste zoon is jarig. We drinken vanavond een borrel op zijn gezondheid. Volgend jaar zijn we thuis hoor.

Grijs was het weer toen we opstonden en dat is het de hele dag gebleven, bij vlagen een beetje miezer. Det is niet erg nu komen onze wat dikkere kleren ook eens uit de kast.

Onze eerste stop is bij de Moeraki Boulders, grote ronde stenen die op het strand liggen. De grootste heeft een doorsnede van bijna 2 meter. Er wordt verondersteld dat ze zich hebben gevormd op de manier zoals een parel zich vormt. Een stukje schelp, hout of iets anders en daar zet zich dan calcium grafiet op af. Het heeft 4 miljoen jaar geduurd om ze te vormen. Door de getijden van de zee komen ze bloot te liggen en uiteindelijk vallen ze uit elkaar.

We rijden nog even verder langs de kust en gaan bij Oamaru naar de aalscholvers kijken bij de pier. Het is guur weer, weer waar je honger van krijgt. Na het eten, fish and chips, gaan we weer door en  na verloop van tijd draaien we het binnenland in want we gaan richting Mount Cook, dat is de hoogste berg van Nieuw Zeeland en hij ligt in het zelfde gebergte als Franz Josef- en Foxglacier . Hij is alleen van de oostkant te bereiken. We hebben hem al eerder zien liggen en zijn er met de helicopter ook over heen gevlogen.

Onderweg stoppen we nog bij Dutroon , waar oude Maori tekeningen zijn. We zijn niet onder de indruk van de tekeningen maar wel van de rotsen waar ze op staan. Het is waarschijnlijk heel zachte steen, er zitten allerlei gaten in. De duiven hebben er hier een groot motel van gemaakt voor ieder een kamertje.

Het is er geen weer voor maar in Kurow zien we een jongen lopen met een enorm IJSJE en ook al is het koud gaan we op zoek naar de ijszaak. Two single scoops betekent hier twee enorme ijsjes voor samen vijf dollar. We eten hem wel in de auto op, brr.

Op Arno zijn lijstje staat ook nog dat we langs de Clay Cliffs gaan. Het is al over vieren en het wordt al wat donkerder , ik sta niet te trappelen. De weg bestaat uit drie en een halve kilometer gewone weg en verder een ontzettend beroerde gravelweg van zo’n acht à negen kilometer. De Cliffs waren heel mooi maar jammer dat er geen zon op scheen dat maakt alles toch wat mooier en kleurrijker.

De rit die we vandaag gereden hebben ging door langs allerlei soorten landschap, zo zit je aan de oceaan , dan weer door allerlei valleien, langs grote kale bergen en meren. We hadden ons ook weer op bergwegen voorbereid maar die hebben we niet gehad. De weg was zelfs af en toe kaarsrecht.

Nieuw Zeeland is een heel groen land, dat komt voornamelijk dat er veel bomen en planten  zijn die maar weinig water en voeding nodig hebben. De bomen zijn over het algemeen allerlei soorten naaldbomen, coniferen , cipressen, boomvarens en yucca’s op stam, die hier cabbage tree (koolboom) heten. De loofbomen hebben het hier moeilijk en zijn zwaar in de minderheid. Er staan wel populieren maar die zijn duidelijk neergezet als windbrekers. Als struik zie veel brem, pampasgras en manshoge yucca’s.

Wij vinden het niet leuk als het miezert maar hier zijn ze er blij, alleen het gras wat gesproeid wordt is groen. Het weer is voor deze tijd van het jaar nog uitzonderlijk goed . We hoorden net dat het op het Noordereiland nog vijf en twintig graden is.

Morgen hopen we dat het zonnetje weer schijnt want er staat een wandeling op het programma.

11 April

We hebben heerlijk rustig geslapen op het holidaypark in Twizel. Het park ligt dicht bij de  SH 8, de weg , die we moeten hebben naar Mount Cook. We rijden 64 kilometer naar Mount Cook Village. De weg gaat voor het grootste deel langs Lake Pukaki.

Het weer is grijs en er hangen allerlei lage wolken maar we willen wandelen en het is nu of nooit voor onze Hooker Valley Walk dus gaan we verder. Deze wandeling gaat door de Hooker Valley tot aan Hooker lake waar de Hooker Gletsjer in uitkomt.

Regelmatig valt er een miezerbuitje , daar kijken we al niet meer van op. De wandeling begint op de natuurcamping White Horse. Daar hadden we ook kunnen staan voor 10 dollar pp, prachtige plekjes maar alleen toiletten, water en dump.

We zijn niet de enige die gaan wandelen dus pakken we onze rugzak en gaan om 11 uur op pad. De wandelpaden evenals de camping worden goed onderhouden door de DOC (Department of Conservation) Op dit moment ligt het werk stil maar ze hebben trappen gemaakt en waar het drassig is ligt nu een mooi houten pad. Soms liggen er grote stenen en is het wat klauteren maar dat hoort erbij in de bergen. Het is heel jammer dat de zon niet schijnt maar we hebben wel gelukt dat de mist wat optrekt en we goed de sneeuw kunnen zien. Gisteren moet er weer niets te zien zijn geweest.

We passeren eerst het Mueller Glacier Lake, een heel grijs meer, hierin komt de Mueller gletsjer uit. De gletsjers hier smelten van boven af, daar komt dan allerlei stenen en gruis los te liggen en dat rolt naar beneden en bedekt de gletsjer. Bovenaan zien we dus wel sneeuw en beneden is het zwart, soms hoor je de stenen ook naar beneden rollen. We passeren 3 swingbridges. Als je er alleen op loopt valt dat swingen wel mee maar als er een stuk of wat (20 max) in marstempo overheen gaan moet je je wel heel goed vasthouden.

Voor de tocht staat 1 uur en 35 minuten( one way). Dat halen wij natuurlijk niet want we staan veel te vaak stil om te filmen of een foto te maken. De uitzichten zijn mooi maar je moet ook goed kijken waar je loopt anders lig je zo op je snavel. 10 Minuten later dan gepland ( netjes hoor voor een stelletje 60 plussers) komen we bij Lake Hooker aan. Wat schetst onze verbazing: er zijn hele stukken van de Hooker glacier afgebroken en die drijven als  ijsbergen op het meer. Een heel vreemd gezicht. We kunnen nu ook heel goed zien dat onder al dat zwarte gruis een gletsjer zit. Iedereen die boven komt is er een beetje stil van, niemand heeft zoiets eerder gezien. Er is een hele grote tafel met banken gemaakt en daar eten we ons brood op met en bijzonder uitzicht. Dat is weer eens wat anders dan met het bord op schoot voor de TV.

Na een half uurtje gaan we weer terug. Terug gaat altijd sneller. We doen er 10 minuten korter over.  Deze wandeling had niet zoveel hoogteverschil als de Tongariro Crossing.

Om kwart voor drie zijn we weer terug bij de camper, waar we onze laatste boterhammen oppeuzelen  en even bijkomen. We zijn toch wel heel blij dat we thuis wat aan onze conditie doen. We waren weer het oudst. Je ziet heel veel jongelui, die met de bus vanuit Tekapo worden gebracht de wandeling doen. Er gingen ook nog mensen op pad toen wij bijna terug waren, die zullen niet ver komen want de mist wordt weer erger.

Onze volgende camping ligt aan Lake Tekapo, zo’n 105  kilometer verder. Het is niet druk dus besluit ik ook nog een stukje te rijden dan kan Arno wat filmen. Verderop schijnt de zon en die laagstaande zon geeft weer prachtige uitzichten.

We rijden eerst langs Lake Pukaki en gaan dan weer het binnenland in en rijden over hele gele vlakten met in de verte kale bergen. Lake Tekapo is het volgende meer en hoewel ze niet zo heel ver uit elkaar liggen hebben ze een heel ander kleur. Als we aankomen moeten we eerst weer wat foto’s maken van dit meer want morgenvroeg is het weer totaal anders van kleur. We hebben een camping aan het meer, drinken een biertje op een bankje met uitzicht en maken nog een wandelingetje langs een klein deel van het meer. Het was ondanks dat de zon zich niet vaak heeft laten zien een prachtige dag.

We zullen vannacht best slapen denk ik.