Panoramaroute, Cullinan en Pretoria

2 April

Vandaag gaan we het Krugerpark verlaten en wij niet alleen, maandag moeten de kinderen weer naar school. Om 6 uur zijn er al veel aan het opruimen.

Wij rijden om kwart voor 8 de camping af, het is nog 55 kilometer voor we bij de gate zijn. Het is ronduit stil op de weg, niet alleen met auto’s maar ook met dieren. We zien nog wel een kudde buffels en een olifantenfamilie met een heel klein olifantje erbij, nog een paar impala’s en dat was het dan voor de laatste van de Big Five: het luipaard, zullen we een rondje Blijdorp moeten doen( veel minder kilometers en veel goedkoper).

Ons volgende doel is de kloof van de Blyde rivier, 180 kilometer verderop. We hopen wel dat het daar wat minder warm is, om 12 uur geeft de thermometer in de auto al weer 40.4 aan. Gelukkig om half 5 is het 34.2 met een heerlijk windje.

De camping Blyde Poort Canyon heeft maar 30 plaatsen maar aangezien de vakantie afloopt gaan we zonder reservering die kant op, geen enkel probleem nog maar 5 plekjes bezet, heerlijk onder de bomen en we hebben bijna prive sanitair.

Vanaf de camping kan je al een paar uitzichtpunten bekijken. Upperview, waar je een schitterend uitzicht hebt over de canyon en de Three rondavels, grote rotsen die lijken op de ronde huisjes met rieten daken die je hier veel ziet. Lowerview is wat minder spectaculair omdat je vanwege de begroeiing weinig ziet.

We gaan een biertje drinken op het terras van het restaurant, eindelijk weer met wifi. Kunnen de verhalen weer op het blog en ook kunnen we de familie geruststellen dat we hier geen huisje kopen en ook niet opgegeten zijn door de wilde dieren. Morgen gaan we verder langs de Canyon en de Panorama route, we zijn benieuwd.

3 April

Uitslaapdag, maar  niet heus. Om 6 uur zijn onze buren aan beide kanten, jongelui, al wakker en aan het opruimen, het was vannacht wat koeler en gisteren lagen we al voor 10 uur in bed dus het is niet erg. Om half 8 verlaten we de camping, lekker op tijd denken we voor dat de andere toeristen op gang zijn. De weg stijgt behoorlijk en we zien vanuit het dal de mist opkomen, een mooi gezicht, voor we bij ons tweede uitzichtpunt komen, het eerste hebben we gisteren van de ander kant al gezien, rijden we in dikke mist. We besluiten nog even voor het hek te wachten maar de mist wordt steeds erger en we besluiten terug te gaan.  Om kwart voor 9 zijn we weer terug op de camping. Eerst maar naar het restaurant, foto’s op het blog zetten, koffie drinken en nog wat boodschappen doen in de campingshop. Om half 12 vertrekken we naar de Echo Caves, die zijn wel 22 kilometer terug maar liggen in een dal en daar is het niet mistig. De grotten zijn mooi maar als we na 25 in plaats van 45 minuten weer buitenstaan en de gids ons vraagt om ons commentaar op te schrijven in een beduimeld boekje en ook nog eens willen opschrijven hoeveel fooi we haar wensen te geven, ze is tenslotte een vrijwilligster, de bedragen beginnen vanaf 100 rand en een veelvoud daarvan, krijgen we toch een beetje de slappe lach. De entree was 60 rand pp. Dat ze hier in Zuid-Afrika heel direct zijn wisten we al wel maar zo direct hadden we nog niet meegemaakt.

We eten een boterham op de parkeerplaats en gaan terug richting camping voor onze oorspronkelijke route, het weer lijkt wat opgeklaard. Maar helaas, bij het tweede punt staan we weer in de mist maar we gaan toch door. De camping van vannacht was prima maar om er nu 2 nachten te staan daar hebben we geen zin in. Gelukkig hebben we bij Bourke’s Luck Potholes meer geluk. Doordat de Blyde Rivier op een bepaald punt stuit op de Treur Rivier ontstaan daar draaikolken en die hebben door de eeuwen heen veel ronde gaten uitgesleten in het omringende gesteente. Er is een parkoers aangelegd met houten bruggen zodat je een ronde kan lopen, het zonnetje schijnt hier heerlijk. Vol goede moed stappen we in de auto voor de volgende uitzichtpunten “Gods Window”en “Wonder view”. We nemen de afslag en na 400 meter rijden we weer in dikke mist er is geen enkele mogelijkheid om te stoppen of te draaien dus niet zeuren, gewoon gevarenlichten aan en voorzichtig doorrijden. Wat zijn 15 kilometer dan lang. 450 Meter voor we weer bij de doorgaande weg zijn is als bij toverslag de mist weer verdwenen. Helaas geen mooie uitzichten gezien maar wel goed op de volgende camping aangekomen. Castle Rock hadden we ingegeven in de Tom Tom maar die was niet open. Er stond wel bewaking maar de receptie was dicht, Geen probleem de ander camping Pebbles Rock lag er naast. Weer een hele lege camping, ze hebben 180 plaatsen maar er zijn er met ons mee maar 5 bezet. Het is heerlijk rustig, een plekje aan de rivier. We besluiten de dag met een etentje in het restaurant, 2 tafels bezet. Je snapt niet dat het nog open is. De Temperatuur is hier een stuk lager, dus we hebben het dekbed maar weer opgezocht, slapen zal wel lukken. 

4 April,

Goed dat we gisteren niet nog een dag zijn gebleven want het heeft vannacht geregend. Wat ziet een camping er dan gelijk troosteloos uit, vooral als hij bijna leeg is. Een camper is al vertrokken, een grote tent staat in te pakken en als wij ook vertrekken staat er nog een caravan en een klein tentje met 2 Franse meisjes.

Gisterenavond kwam de nachtwaker nog een praatje met ons maken tijdens zijn ronde, een wijze jongeman. Hij vertelde over de huidige problemen in zijn land, dat het ANC grote beloftes had gedaan toen ze aan de macht kwamen maar dat er bitter weinig van uit is gekomen en dat ze voornamelijk hun eigen portemonnee spekken en veel mensen een verkeerde voorstelling van zaken gaven en dat het nog steeds zo is dat de blanken voor banen zorgden maar dat er veel het land uitgejaagd worden door onteigeningen.

Hij kwam vanmorgen nog een keer langs  om ons een goede reis te wensen en vond het jammer dat we weggingen want zolang er mensen staan heeft hij werk.

Ons volgende reisdoel is Cullinan, een plaatsje waar in 1905 de grootste diamant ter wereld is gevonden (the cullinan diamond, 3106 karaat). Het ligt op 35 km van Pretoria en ongeveer 80 kilometer van het inlever adres van de camper. Het eerste deel van de reis gaat verder over de Panoramaroute, waar we dus bijna niets van zien omdat het merendeel weer in de mist ligt, dat schijnt hier vaker voor te komen want je wordt er met grote borden voor gewaarschuwd. Het grootste gedeelte gaan we over de tolweg, die varieert van 2, 4, of 6 banen. Als we de weg verlaten bij Cullinan hebben we 168 rand betaald , zo’n 10 euro voor zo’n 250 kilometer.

De camping die we uitgezocht hebben moet een luxe resort zijn, we hebben niet veel info maar wel de juiste coördinaten, maar 8 kilometer voor aankomst stuurt hij ons een gravelweg op, daar hebben we geen zin in en draaien om , de camping moet toch ook te vinden zijn vanuit het centrum 10 kilometer verderop? Helaas daar komen we voor een afgesloten weg te staan. Na wat navraag werk, leuk geprobeerd Christien, toch maar terug naar de gravelweg. Uiteindelijk staan we voor de gesloten poort van een bijna lege camping. Teruggaan is geen optie, het telefoonnummer staat op de poort en ik bel en zeg dat we voor de poort staan, gelukkig mogen we binnen. Het hek gaat elektrisch open. Ergens achterin staat nog een caravan met een hele uitdragerij ervoor, we zien geen mens. Wel lopen er allerlei dieren los rond: ezels, struisvogels, impala’s, kippen, honden en een  nyala.

Hier in Zuid- Afrika kan je bijna alles met je creditcard betalen, deze camping helaas niet. Hij kost 180 rand en aangezien we proberen van onze rand’s af te komen heeft Arno daarna nog 155 rand over. Gelukkig heb ik nog vlees, bier en wijn voor vanavond en hoeven we niet van de honger en dorst om te komen, verder maken we de restjes maar een beetje op.

Het was eigenlijk de bedoeling om hier 2 nachten te blijven maar daar zien we vanaf. Morgen het bovengrondse deel van de mijn bekijken en dan door naar Pretoria, naar een camping waar we wel met plastic kunnen betalen.

5 April,

Wat was het stil vannacht, helemaal geen omgevingsgeluid. De overbuurman was maar alleen, buiten wat telefoontjes die hij gisteravond pleegde hebben we hem vanmorgen om 6 uur weer horen weg rijden.

Als we de deur van de camper open doen staan er 4 ezels op ons te wachten. Eerst likken ze nog even flink het rooster van de naastgelegen braai af. De beesten zijn zo geconditioneerd dat ze alleen bij onze camper komen likken. Jammer voor hen maar wij hebben hem niet gebruikt, toch blijven ze likken. Om kwart over 8 gaat het elektrische hek vanzelf open als we weg willen rijden. Eerst moeten we weer een stuk gravelweg, waar wij rustig aan doen rijden de mensen die ons tegemoet komen minstens 60 km per uur, soms moesten we even stil staan omdat we niets meer zagen van het stof dat ze veroorzaakten. Na nog een flinke omleiding met natuurlijk ook gravelweg komen we aan in Cullinan. We hoeven geen boodschappen meer te doen alleen een brood voor morgen, daarna nemen we nog een cappuccino en checken we even onze vlucht. Cullinan is een dorp met een hele grote diamantmijn, de meeste mensen in het dorp zijn afhankelijk van de mijn. Sinds 1903 worden hier diamanten gedolven. Witte, blauwe, gele, bruinen en zwarten. De zwarte zijn tegenwoordig nogal populair vanwege hun prijs, deze is lager omdat er meer andere stoffen inzitten. Eerst stonden we bij een touroperator die alleen met cash betaald wilde worden maar toen we op weg naar de bank waren kwamen we langs het officiële toeristenbureau en die hadden zelfs een gemotoriseerde rondleiding, met een dvd voorstelling en uitleg  in een klein museum vooraf. Deze had geen enkele moeite met plastic geld. De hele rondleiding duurde bijna 2 uur en na afloop duizelende het me van de cijfers, meters, tonnen, miljoenen, karaats en nog veel meer. Jullie moeten het me maar niet kwalijk nemen dat ik die niet meer kan reproduceren, mijn hoofd zit vol. Wat wel een interessant gegeven was dat er niets aan afval van het terrein verdwijnt en omdat dat nooit gedaan is hebben ze tegenwoordig een fabriek waarmee ze al dat “oude’ afval met behulp van laser en röntgen nogmaals controleren. De kosten van deze fabriek hadden ze in een jaar terug verdiend en ze kunnen minstens nog 100 jaar vooruit. De gids waar we eerst wilden boeken zagen we nog lopen met een klein groepje, die moesten zelf door de derrie lopen en die hebben niet half zo veel gezien als wij. In het begin was het open mijnbouw en dat heeft geresulteerd in een gat van 1000 bij 500 meter en 500m diep, in die tijd is ook de grootste diamant gevonden door de opzichter hij zag iets glinsteren op 9 meter diep tegen de wand en heeft de steen er met zijn zakmes uitgepeuterd. De steen is naar Amsterdam vervoerd en daar gesplitst en geslepen in 7 kleinere stenen , de 2 grootste zitten nu in de kroonjuwelen van de Engelse koningin.

Na de rondleiding was het tijd voor nog een laatste lunch hier in Afrika , hij was inderdaad lekker, een groot glas wijn erbij, minstens 2 maal de hoeveelheid als in Nederland en we rekenden 180 rand af inclusief fooi. Het is hier goedkoper om uit eten te gaan dan zelf te koken, alleen is het niet zo goed voor de lijn want ze doen overal frites bij.

Onze volgende camping ligt in Noord Pretoria en Arno wilde nog graag het Voortrekkersmonument en het Freedom Park bezoeken. Onze Tom tom die het de afgelopen dagen zo goed gedaan heeft, heeft weer kuren, hij kan weer geen satellieten vinden en ik kan je zeggen dat is heel vervelend. Het komt er op neer dat we het echte Afrika rond het avondspitsuur hebben gezien, onze kaart was niet gedetailleerd genoeg en dacht Arno dat hij beter naar rechts kon gaan leek het mij beter om naar links te gaan. Laten we het erop houden dat het niet erg gezellig was. Er is niemand aan wie je wat kan vragen, ik heb het wel geprobeerd maar ze weten het allemaal niet en iedereen is zwart.

We hebben lange rijen mensen gezien die allemaal staan te wachten op de bus, kleine kindjes die in de middenberm spelen terwijl oma aan het bedelen is bij het stoplicht, mensen met winkelwagentjes met hun hele bezit, het kwam allemaal voorbij. Toen we al bijna zelf weer op de route waren ging de Tom Tom ook weer meedoen, Gelukkig maar want we hadden het nooit gevonden, er stond helemaal niets aangegeven. De camping is helemaal niets, Het toiletgebouw gaf me visioenen van de jaren zestig, het kleedlokaal van mijn korfbalclub. De camping ligt ingeklemd tussen 2 drukke wegen en de treinrails, we gaan wel van het ene uiterste naar het andere, gelukkig nog een nachtje, ik verlang naar mijn eigen bed.

Morgen op naar Johannesburg, voor het terugbrengen van de camper, waar we ook een gesprek zullen hebben met de manager over onze klachten. Misschien lukt het morgen wel om het Voortrekkersmonument te zien maar dat hangt er van af of onze Tom zijn best zal doen.

6 April,

Zo dat was ons laatste nachtje in de camper, we hebben goed geslapen, zeker na onze “African Ride”door Pretoria. De camping viel mee, van het verkeer hadden we weinig last vannacht en aangezien we toch voor zessen wakker zijn elke dag, maakt het ook niet uit of de buren al wegrijden. Het is hier een beetje een Zuid-Afrkaans trailerpark, mensen wonen hier permanent. Het boeltje is oud maar wel schoon en het water was warm. Eerst maar weer rustig ontbeten en daarna weer alles inpakken. De spullen die we overhadden werden graag aangenomen door een oudere dame , die aangaf er blij mee te zijn, ze had moeite om rond te komen en alle beetjes helpen.

10 Uur reden we weg van de camping. Op naar Freedom Park en het Voortrekkers Monument. Gelukkig lukte het nu wel om het Park te vinden, Onze Tom was wakker. Toch kwamen we weer door allerlei kleine straatjes met krotten, als je wat te koop hebt zet je het gewoon op straat en wie weet verkoop je wat. Die straatjes grenzen aan het park maar de mensen mogen er zo maar niet in, overal security. Er is een museum waar op dit moment een tentoonstelling wordt gehouden over de droom om allemaal Zuid Afrikaners te zijn en gaat over  de geschiedenis van Afrika tot heden, vreemd om je te realiseren dat hier de mensheid is ontstaan. Na een uur gaan we door het park naar het Voortrekkers Monument want daar ligt toch wel wat Nederlandse geschiedenis. Konden we bij het Freedom Park met de creditcard betalen hier moet het cash, 140 rand en dat hebben we niet. Maar uiteindelijk gaat er bij een man een licht op en hij vraagt of we pensioners zijn en ja hoor, we mogen door voor half geld. Zo zit het tegen en zo zit het mee. We rijden door naar het monument, het is een heel massief bouwwerk op een heuvel, je ziet hem vanuit de verre omtrek, waarin langs de wand in steen de Grote Trek wordt uitgebeeld. Dat is de tocht die Nederlanders maakte nadat ze door de Engelsen uit de Kaap verdreven werden het binnenland in met allerlei bloedige veldslagen met de oorspronkelijke bevolking als gevolg.

Om 1 uur gaan we richting Maui, eerst pruttelt Tom wat tegen maar gelukkig doet hij het redelijk en komen we om kwart voor 2 bij het drop off punt aan. We krijgen een man te spreken die alle klachten  met ons doorneemt, het eerste is de deur , die al gelijk blijft hangen, de rest wordt keurig op papier gezet. Het eindresultaat is dat wij alles nog eens op gaan nemen met onze travelagent en daarmee tot een oplossing komen.

Om 5 uur worden we naar het vliegveld gebracht en nu is het wachten tot het kwart over 11 is,

We hebben een zeer avontuurlijke grote reis gemaakt, de mensen zijn aardig en we hebben geen akelige dingen meegemaakt. Het rijden ging goed. We hebben alleen in Swasiland 2 aanrijdingen met alleen blikschade gezien maar verder helemaal niets. Ruim 6100 kilometer staat er op de teller. Het was wel vermoeiend, nog niet eens lichamelijk maar vooral geestelijk, zoveel indrukken en de hele tijd flexibel blijven.

We bedanken allen die meegelezen hebben, het  was heel leuk om af en toe reactie te krijgen. Wie weet tot de volgende reis.