Golden Gate Highlands en Drakensbergen

18 maart

Vanmorgen scheen het zonnetje, altijd lekker wakker worden en dan met zo,n prachtig uitzicht. Zonder wekker zijn we elke ochtend toch om 6 uur, kwart over 6 wakker. Dat is niet erg want dan kunnen we tenminste rustig douchen en ontbijten.

Vanmorgen gaan we de Branwagwandeling (je leest het goed) maken, een grote hoge rots waarop de je de hele omgeving goed kunt overzien, vandaar zijn naam. We starten om 9 uur, het gaat behoorlijk steil omhoog maar gelukkig zijn er op bepaalde stukken een soort stenen gelegd waardoor je niet uitglijdt. Het laatste stuk is niet zo duidelijk en gaat nogal steil omhoog met veel losse keien, een bord waarop staat dat je dit vooral op eigen risico doet maakt de keus er niet gemakkelijker op. We moeten tenslotte dat akelige stuk ook weer terug. Wat is wijsheid? Als een van ons zich blesseert wordt het toch een andere vakantie, dus niet doen en omdraaien dan maar. Later blijkt dat we nog maar een klein eindje moesten maar dat konden we vanaf het punt waar wij stonden niet zien. Om kwart voor 11 zijn we weer terug met toch het nodige zweet op onze rug, een leuke wandeling, daarna smaakt de koffie extra lekker. ’s Middags maken we met de auto nog 2 loops, het is heel rustig om niet te zeggen heel stil. Daarna gaan we nog even onze mail checken in het verderop gelegen hotel, het lijkt wel een fort. Er staat een vrouw in militaire kleding bij de slagboom, ze zijn hier trouwens gek op uniformen, en als we zeggen waarvoor we komen  moet er weer het nodige ingevuld worden daarna  mogen we door. In de bar drinken we een biertje en hebben we prima wifi, zodat we flink wat foto’s uploaden.  Deze verhaaltjes schrijft ik ‘s avonds op een klein laptopje, zodat Arno op de Ipad met de foto’s aan de gang kan. Nu wil het geval dat als wij op mooie campings willen staan in de natuurparken daar veelal geen wifi is. Zo ook vandaag, wel foto’s geen tekst, jammer.

Het is de vrijdag voor de Paasvakantie en de camping stroomt langzaam wat voller, we wisten al wel dat dat zou gebeuren want tot zaterdag was er voldoende plaats maar vanaf zaterdag is de camping fully booked.

Morgen gaan we richting het Royal Natal National Park, ik heb al gebeld maar plaatsjes met elektriciteit zijn er niet meer. Nu zou onze camper één dag zonder elektriciteit moeten kunnen, maar in Malealea ging dat ook niet zo geweldig en daar hadden we nog een paar uur per dag stroom. Het gevolg was dat daarna het water uit de koelkast over de vloer van de camper liep, ik kon hem zo uitdweilen. Er zit weinig anders op dan gewoon af te wachten “This is Africa”. 

19 Maart

Royal  Natal National Park ligt in de Noordelijke Drakensbergen en is zeer geliefd bij de inwoners van Johannesburg. Gevaarlijk wild is er niet en daardoor kun je er rustig prachtige wandelingen maken. Onderweg naar het park komen wij nog langs een prachtig stuwmeer , Sterkfontein, we gaan even kijken en omdat we toch een wildcard hebben kost ons dat niets. Nu blijkt er ook een camping bij te zijn met prachtig uitzicht over het meer en bijna leeg. We besluiten gelijk hier dan maar te boeken voor vannacht hier hebben ze wel elektriciteit, dat hebben we toch wel nodig want het is warm vandaag

Na de koffie gaat de reis toch verder naar Royal Natal, we willen daar graag nog wat wandelen De weg gaat over een pas en ook in de auto krijg je al een aardige indruk van de omgeving, ook staan er weer jongemannen langs de weg die wat willen verkopen , deze keer zijn het beeldjes van dieren. Ik snap best dat ze wat willen verkopen , ze moeten tenslotte ook eten maar ik ben niet zo van de prullaria maar soms wordt het vervelend als ze bijna hun tenen onder je voorwielen zetten.

Ondertussen geeft de thermometer in de auto boven de 40 aan en dat is toch wel wat te warm voor ons om ver te gaan lopen, dan maar naar de cascades, een leuke wandeling naar de stroomversnellingen tussen de bomen , we zijn na anderhalf uur weer terug. De Camping waar we voorbij wandelen is, wat wij kunnen zien, inderdaad

behoorlijk vol en de plekjes onder de bomen zijn bezet.

Nu staat Royal Natal bekend om zijn Amfitheater, een aantal bergen die samen de vorm hebben van een theater. Er is een hele mooie wandeling naartoe maar die duurt 6 uur, dat is teveel van het goede en het blijkt dat je er ook met de auto een stuk heen kan rijden om hem te zien, dus zo gezegd zo gedaan.

Na afloop op de terugweg stoppen we nog even bij een restaurant boven op een pas voor de wifi.  Restaurants zijn hier sowieso dun  gezaaid, we zijn er 2 tegengekomen en hebben178 km gereden. Er is een marathon aan de gang, deze ging door de bergen, de laatste zien we nog finishen, ik moet er niet aan denken. De wifi werkt goed, we drinken een biertje en gaan terug naar de camping waar een heerlijk windje waait. Er zijn nauwelijks mensen bij gekomen en het is heerlijk rustig, nog een glaasje wijn en naar de zonsondergang kijken, heel rustgevend. Dit was weer een welbesteed dagje.

20 maart

Vandaag wordt het een reisdag, de reis gaat naar de zuidelijke Drakensbergen, zo’n 350 km. Onze eerste stop is nog even bij het restaurant, waar we gisteren een biertje hebben gedronken. Lekker een grote cappuccino en een vers gebakken muffin, dan kunnen we er weer tegen en natuurlijk even de mail gecheckt.

We hebben onze route wat omgegooid. Arno wil graag over de Sanipass rijden, niet zelf want over deze hoogstgelegen pas in Zuid-Afrika kan je alleen maar met een four wheel drive. Deze pas verbindt Zuid Afrika met Lesotho. In het Mountain Zebra NP, heeft de Nederlander die daar stond met zijn monstertruck, Arno heel spannende verhalen over de Pass verteld. Zelf had hij hem niet gereden, omdat een ander een verhaal vertelde, dat hij daar bijna zijn camper verspeelde. Zulke verhalen vindt Arno altijd heel leuk en hij is dus heel nieuwsgierig geworden. De man vertelde ook nog dat er excursies naar toe worden gedaan. Ik heb een adres gevonden van een Lodge waar vandaan ze excursies organiseren en er is ook een kleine camping. We komen om 4 uur aan, inderdaad een kleine camping, er is nog wel een plaatsje voor ons, maar het is wel kruip door sluip door. Er staan voornamelijk kleine tentjes en er is een backpackers afdeling. We hebben gelukkig wel stroom. Morgen zijn we de hele dag weg, dus we kunnen het hier wel 2 dagen uithouden. Vanavond vroeg in ons mandje en morgen laten we ons rijden.

21 Maart

Een beetje slecht geslapen, gisterenavond kwamen er nog auto’s aan  en blijken we ingesloten. Ik zie het al voor me dat we hier niet weg kunnen, we moeten draaien en onze achterbuurman met zijn FWD heeft vanmorgen al wat paaltjes uit de grond moeten halen om weg te komen. Volgens Arno allemaal geen probleem, morgen zien wel verder.

Leek het gisteren of we de enige waren voor de tour naar de Sani Pass, om 9 uur staan er 13 man/vrouw te wachten op de parkeerplaats. Een Engelse, 7 Duitsers , 2 Spanjaarden, 1  Fransoos en natuurlijk wij tweeën.

We gaan op pad met 2 Landrovers en zitten met 2 duitse zusjes, de Fransoos en de Spanjaarden in de auto en natuurlijk zijn we weer de oudsten. Onze gids heet Mathew, een beetje een alternatieveling, maar hij heeft een nederlandse vriendin in Nieuwegein, dus we hebben een streepje voor. Het is een gezellig groepje en Mathew maakt continue grapjes, vooral over Duitsers. Gelukkig kunnen de meisjes tegen een stootje.

We rijden eerst nog een stukje mooie gewone weg, Mathew vertelt dat het niet zo moeilijk was om toestemming te krijgen om deze weg aan te leggen maar het 2e stuk gaat over “dirt road” en is World Heritage. Er zijn altijd voor- en  tegenstanders voor het asfalteren van zo’n weg. De afgelopen tijd is het hier nogal droog geweest daardoor is de weg redelijk goed maar als het geregend heeft kan het zo maar een heel andere weg worden want dan spoelt al het zand weg en blijven er grote stenen over.

We hebben redelijk geluk met het weer het is wel een beetje mistig maar droog. Mathew is en wandelende encyclopedie wat betreft Lesotho en we horen heel veel nieuws. Hij is ook heel begaan met de mensen daar en spreekt de taal redelijk. Deel van de ervaring is het hobbelen over de weg met zijn haarspeldbochten maar ondertussen gaan we flink omhoog. Ligt de Lodge op 1700 meter de Sani Pass ligt op 2873 m. We krijgen natuurlijk ook weer wat stempels erbij in ons paspoort. We stoppen uiteindelijk op 3440 meter, eten daar gezellig onze lunch op, een tonijn sandwich en een plak heerlijke cake en maken nog een wandeling naar een plateau waar vanuit we de hoogste berg van Lesotho kunnen zien.

Vanuit Zuid-Afrika is het 21 km dirt road maar zodra we Lesotho inrijden is het weer asfaltweg, deze weg wordt gefinancierd door de Chinezen die hier graag wat invloed willen hebben. Lesotho is nooit een deel van Zuid-Afrika geweest, het is een Koninkrijk en de koning is redelijk westers, hij heeft maar een vrouw. Vrouwen zijn trouwens heel duur, een vrouw kost 23 koeien. Op dit moment gaan de meisjes langer naar school dan de jongens , de meeste jongens worden vanaf hun 15 herder voor een jaar of 5 zodoende is het analfabetisme hoger onder de jongens dan de meisjes. Op de vraag wat ze na die 5 jaar gaan doen is het antwoord dat ze dan een “zaakje” voor zichzelf beginnen of buschauffeur worden.

Het barst van de kleine minibusjes, de enige vorm van openbaar vervoer hier.

Op de terugweg gaan we langs in een dorpje en mogen we een rondavel van binnen bekijken, deze is wat groter dan die we in Malealea hebben gezien. De vrouw heeft 7 kinderen, de oudste zit buiten een onderzetter te vlechten, zij is 25 en heeft  2 dochters, de jongste is 3 maanden. De vrouw krijgt voor ons bezoek van de Lodge 20 rand per persoon en kan op deze manier haar gezin onderhouden, Ze heeft heerlijk brood gebakken  en bier gebrouwen en we mogen proeven. Het brood kunnen we kopen voor 10 rand per bolletje. Ook heeft ze wat kunstnijverheid te koop. Het valt op hoe proper het allemaal is, keurig opgeruimd alle bekers in het gelid op de plank en het bed keurig opgemaakt. We mogen foto’s maken en ik mag ook de baby even vasthouden, daarna gaat zij weer lekker bij oma op de rug.

Ondertussen is het weer gaan regenen, er wordt nog een keer gestopt bij de hoogste pub of Africa voor een biertje of een gluhwein.  Van het mooie uitzicht zien we niets. Op de terugweg moeten we ruilen van plek, Arno niet hoor die zit voorin maar Granny mag in the back op een dwarsbankje. Ik vind het prima, het hobbelt overal en omdat ik een beetje achteruit kijk zie ik niet zoveel van de weg. De weg is nu lang niet zo erg als in Malealea, daar spoelde het water echt over de weg.

We zijn om half 6 weer terug bij de Lodge en er staat nog 1 auto bij onze camper, deze is van de duitse zusjes. We besluiten gelijk te vragen of ze hem even willen verzetten, zodat we de camper kunnen draaien en morgen direct weg kunnen rijden. We zijn net klaar en prompt komt er een nieuwe auto naast ons staan. Voor vanavond hebben we diner besteld bij het naastgelegen restaurant. Een driegangen menu voor 110 rand per persoon, het smaakte heerlijk.

We hopen dat het morgen weer droog is want de reis gaat richting kust.