Door de Southern Alps

12 April

Gelukkig hebben we gisteren toen we aankwamen de tijd genomen om Lake Tekapo goed te bewonderen. Ik denk dat het vooral komt door de laaghangende zon dat de uitzichten zo mooi zijn, het is hier natuurlijk al herfst. Dat is ’s avonds en ’s nachts wel te merken en je moet hier nu natuurlijk niet meer willen zonnebaden en zwemmen.

Vannacht is het gaan regenen en vanmorgen was er niets meer over van het mooie uitzicht, het zat potdicht. Dit wordt een doorijdag en als het dit weer blijft gaan we door tot Christchurch. Het blijft regenen.

We gaan eerst nog even langs bij het kerkje van de Good Shepherd. Een kerkje dat is gebouwd in nagedachtenis van wat de pioniers voor dit gebied hebben betekend. Het is hier bijna allemaal grasland met vooral schapen. De pioniers waren dus veeboeren en die hadden vooral behoefte aan een goede hond (Border Collie), die was in die dagen meer waard dan een vrouw vertelde ons een oud mannetje, dat bij de kerk aan het werk was. Jammer geen mooi uitzicht door het raam van de kerk. Er staat vlakbij ook een bronzen standbeeld van een Collie.

De route gaat langs heel veel grasland. Ik heb van mijn leven nog nooit zoveel schapen gezien. Voor de boer is dit makkelijke handel. Hij jaagt zijn schapen met zijn quad regelmatig naar een andere wei, genoeg land dus genoeg gras Eens in het jaar moeten ze geschoren worden en uiteindelijk gaan ze naar de slager. Als wij een foto wilden nemen van de schapen gingen ze er iedere keer vandoor, niet de koeien die bleven rustig staan.

Ondertussen is het ons duidelijk: als er iets met een motor aankomt denken de schapen dat ze vooruit moeten naar een andere wei want de boer jaagt ze op rijdend op zijn quad.

Onderweg in Geraldine drinken we koffie in het plaatselijke countrycafé, gratis wifi dus even de mail bekijken. Het is zaterdag en dan is er in elk dorp farmersmarkt. 6 Kraampjes waarvan 2 met tuinplanten, een met chinese dumplings (een variatie op onze Viëtnamees), een kraampje met eigen gemaakt gebak en eentje met honing. Het geheel wordt opgeluisterd door een koortje van 3 middelbare dames en een gitarist. We zijn weer even terug in de tijd. Verder is er met dit weer niets te beleven dus we rijden door.

In Christchurch aangekomen gaan we opzoek naar een stationsgebouw. We willen een van de komende dagen een treinreis maken door de Alpen, van oost naar west en ook weer terug. De balies van het stationsgebouw blijken al gesloten maar een aardige mevrouw wil voor ons nog wel even kijken ook al heeft ze al alles afgesloten. Wij staan achter het gesloten hek en tussen de tralies door gaat de  creditcard en de tickets.

We hebben geboekt voor morgen dus dat wordt vroeg op.

13 April

Het is zondag, voor anderen misschien een dag om uit te slapen maar voor ons niet. De wekker gaat om vijf over zes. Ik heb slecht geslapen , ben altijd bang dat ik me verslaap. Er waren vannacht ook nog een aantal gasten die toen ze uit de stad kwamen nog een biertje gingen drinken bij de barbecue. Die staat toevallig acht meter van ons hoofdeind.

We zijn om tien over zeven aangereden,  geen idee hoe druk het zal zijn en we moeten inchecken voor ons stoelnummer (net een vliegtuig).

Het is al  druk , van alle kanten komen busjes  en auto’s om mensen met grote koffers  af te zetten.  De trein vertrekt om kwart over acht. Het is echt een toeristische trein er zijn mensen die dit traject hebben opgenomen in hun reis en hebben dus een enkele reis die laten hier hun huurauto staan en krijgen in Greymouth weer een andere. Wij hebben een retourtje. De restauratiewagen rijdt ook mee voor de inwendige mens dus dat gaat goed komen. Ook is er en open wagon waar je kan fotograferen en filmen.

We krijgen een koptelefoon , tijdens de reis worden we voortdurend op de hoogte gehouden over waar we langskomen en waar we op moeten letten. Het begin gaat door de Canterbury plains, wijde gele vlakten, kale heuvels, grote bijna lege rivierbeddingen , dit gedeelte ligt in de regenschaduw van de Southern Alps en krijgt jaarlijks maar 150 cm regen terwijl aan de westelijke kant 500 cm valt.  Gelukkig zijn de mogelijkheden voor irrigatie sterk verbeterd  en daardoor  komt er rondom Christchurch  nu meer gemengd bedrijf voor.

In een gestadig tempo klimmen we naar 400 meter, dat gaat zo langzaam en het landschap is zo weids dat je denkt dat je de hele tijd vlak rijdt. We passeren tunnels en allerlei viaducten

Het commentaar is heel uitgebreid, ik vind dat heel leuk en het geeft ook antwoord op vragen die ik mezelf al eens gesteld heb maar er zijn ook veel mensen die alleen maar naar buiten kijken of met hun  Ipad een spelletje aan het spelen zijn.

We komen om half een aan op 920 meter hoogte in Arthurs Pass. (Arthur Dudley Dobson was de eerste Europeaan die een groep over deze pas leidde in 1864.) Dit is de hoogst gelegen pas in de Southern Alps. Het is een typisch bergdorpje, zomers wandelen en ’s winters skieën.

Op dit punt moeten we allemaal uit de trein  en worden we met de bus over de pas gereden 20 kilometer verderop bij Otira stappen we weer op. De trein gaat leeg door een tunnel van acht kilometer want met passagiers is hij te zwaar voor de tunnel. In Otira zie ik huisjes staan , die er zo erbarmelijk uit zien dat ik er een foto van neem. Een dame naast me zegt : yeah they are quite pitoresque en haar buurvrouw zegt daar direkt bovenop:  you mean wrecked totally wrecked. Dus niet pittoresk maar krotten echte krotten. Later verteld de buschauffeur dat dit vroeger een heel leuk dorp was, bewoond door spoorwegpersoneel. Je moest voor twee jaar tekenen en dan kreeg een goed salaris  inclusief een isolatie premie omdat het afgelegen was). Dat de sociale samenhang groot was en dat veel mensen bleven na die twee jaar.

We rijden weer verder en inderdaad aan de andere kant van de pas is het veel groener, veel naaldbomen, brem en natuurlijk groen gras. Die naaldbomen kunnen wel vijftien meter hoog zijn en meer dan honderden jaren oud. Het is een houtsoort die alleen als brandhout bruikbaar is en daarom wordt er niet veel van om gekapt.

In Greymouth , waar we om kwart voor een aankomen hebben we een uur om wat te eten. Het wordt Mac Donalds want iets anders kunnen we zo snel niet vinden.

Op de terugweg zitten we weer aan dezelfde kant dat is niet erg want dat is de mooiste kant. Het commentaar is ook niet erg om voor de tweede keer te horen, ik hoor toch weer nieuwe dingen. De tweede buschauffeur verteld ook weer andere dingen dus ons zul je niet horen.

Het enige wat tegen zit is het weer maar daar kan niemand wat aan doen. Het is de hele dag grijs met regelmatig een buitje.

Vanmorgen was het om zeven uur negen graden , het wordt tijd dat we naar huis gaan. Nog twee dagen dan leveren de camper in.