Atherton en Undara Lava Tubes

Maandag 12 juni.

Gelukkig het is droog vanmorgen, het heeft de hele avond en nacht geregend. Dat het hier regelmatig regent wisten we natuurlijk wel want alles is hier mooi fris groen. De ochtend wordt begonnen met allerlei huishoudelijke karweitjes, water bijvullen , toilet leeg maken enz. in de tussentijd worden, als stroop,  de foto’s op het blog gezet.

Het plan is om vandaag de ruime omgeving van Atherton  te verkennen, eerst het stadje zelf. De grootste bezienswaardigheid is de Crystal caves, een winkel vol met allerlei brokken steen met kristallen erin van over de hele wereld, ook zijn er allerlei soorten fossielen. Achterin de winkel heeft men een kunstmatig grot gemaakt. De winkel mag je zo bekijken, er mag gefotografeerd worden. Voor de grot moet fiks betaald worden, wij laten hem voor wat het is.

Op het kruispunt voor de winkel stond altijd een vrolijk opgeverfd busje als reclame, in 2008 is er nog een leuke foto van mijn broer en mij ervoor van gemaakt. Bij navraag bleek dat het busje een maand geleden met pensioen was gegaan, het moest elke dag binnen en buiten gezet worden en de remmen deden het niet meer, te gevaarlijk.

We gaan op weg naar de kratermeren: Lake Barrine en Lake Eachem, 2 leuke meertjes.

Onderweg maken we nog een pitstop bij de Curtain Fig, een hele grote vijgenboom met enorme luchtwortels in de  vorm van een gordijn. Bij Lake Barrine kun je koffiedrinken, een wandeling of een boottochtje maken. Als wij er aankomen blijken de boottochtjes alleen ’s morgens te zijn en het is veel te modderig om te wandelen, dus eten we onze boterhammen op met uitzicht op het meer. Lake Eachem is kleiner, daarin kan gezwommen worden. Langs de oever staan allerlei picknickbanken met een afdak, velen met een gratis elektrische barbecue, lijkt me heel gezellig in het weekend.

De tijd vliegt voorbij en we willen het watervalcircuit nog rijden, op de kaart lijkt het nog niet zo ver maar met van die lekkere bochtige wegen schiet het niet echt op. We komen langs de “Tarzilli Lakes” veel meer dan een paar vijvers blijken het niet te zijn en langs de weg staat dat de Platypus hier in het wild te zien is, er worden rondleidingen gegeven. De Platypus is een zeldzaam waterdier, hij lijkt een beetje op een bever maar dan met een hele brede platte bek en ook een platte staart. We worden naar een vijver gebracht, krijgen allerlei instructies want “we hebben wel te maken met een wild dier”, je mag bijvoorbeeld niet met je paraplu zwaaien, niet te hard praten en niet te agressief  wijzen??? Het mooie van het verhaal is dat die beestjes zelden op de kant komen hoogstens van vijver naar vijver, je ziet ze maar 45 sec een beetje boven water, daarna duiken ze weer onder. In die 45 sec moet je je toestel scherp stellen en afdrukken. Je snapt het al, een leuke flikkerij , met veel moeite hebben we een Platypus gezien. Zo hou je het toerisme wel in stand, de meeste mensen komen hier toch maar een keer.

De Milla Milla waterval ligt 12 km verderop, inderdaad een mooie waterval en er kan in gezwommen worden, een aantal jongelui komt net uit het water. Het circuit heeft een totale lengte van 16 km met nog 2 watervallen, de Zillie  en de Elinja, beiden zijn veel kleiner en kun je niet zo goed zien, bovendien is het modderig, dus laten we het bij een flitsbezoek.

Het wordt avond en voor dat het donker is willen we in Herberton zijn, 45 km verderop. Er moet een camping zijn, al kunnen we het adres op de Tom Tom niet vinden, de zon staat laag, het is heel vervelend rijden. We zijn het dorp al door als we langs de kant van de weg toch het RV park ontwaren, gelukkig hebben ze nog een improvisiatieplaatsje met elektriciteit voor ons, we staat een beetje schuin maar dat is niet erg voor een nachtje.

Denk je een rustig dagje te hebben, hebben we toch nog 136  km in de rondte gereden. Dat wordt vast lekker slapen.

Dinsdag 13 juni.

Het was vannacht frisjes maar de zon schijnt als we wakker worden. Gisteravond toen we in de schemer aankwamen zagen we een heleboel witte papagaaien, voor wij zover waren dat er een mooie foto van gemaakt kon worden waren ze al weer weg. Als we zitten te ontbijten horen we behoorlijk kabaal, even een kijkje nemen en zie de vogels krijgen voer van de madam van de camping. Nu hebben we wel tijd om er een kiekje van te maken.

Herberton waar we nu zijn, heeft een soort openlucht museum: Herberton Historical Village. Met een entreekaartje kun je er 3 dagen in, onze tijd dringt dus deze laten we aan ons voorbij gaan. Het tinmijn museum is ons doel, weer een museum opgezet door vrijwilligers, met veel informatie en zeker als je een beetje thuis bent in de materie (mannen) is het interessant. Het delven van tin is hier rond 1880 begonnen, het delven naar goud in Noord Queensland liep op een eind dus was het een godsgeschenk (zo stond het er echt) dat er hier tin gevonden werd. Dit is doorgegaan tot de veertiger jaren van de vorige eeuw. Een korte wandeling langs wat mijnschachten en oud mijnmateriaal, het museum conserveert alleen maar en dat betekent dat ze er voor zorgen dat de boel niet verder achteruit gaat en het verder zoveel mogelijk in historische staat blijft, de oud ijzerhandelaar zou het hier een paradijsje vinden. Voor we het weten zijn we zijn weer een paar uur verder.

Vandaag moeten we 234 km rijden om bij de Undara Lava Tubes te komen, later blijkt dat “maar” 187 km te zijn, een meevallertje dus. Gisteren heb ik een aantal keren geprobeerd om telefonisch een plaatsje op de camping te reserveren maar iedere keer kreeg ik een antwoordapparaat, vanmorgen had ik meer geluk, een plaatsje voor 2 nachten, geen enkel probleem. Al 2 weken vertelt iedereen ons dat het nu echt drukker gaat worden maar tot nu toe zien we er niets van.

We rijden de groene Tablelands uit en komen weer in een omgeving die veel lijkt op het Northern Territory, een beetje droge kale bomen, veel geel gras en natuurlijk ook weer termietenheuvels, alleen zijn ze hier niet puntig, grijs en hoog maar breed en rond en oranje. We komen nog wat loslopende koeien tegen, ze zien er hier wat beter doorvoed uit dan bij de Daintree. Kapitein Bill vertelde ons dat Europese koeien het hier niet volhielden, ze kunnen niet tegen het warme klimaat. Dit is een Pakistaans ras, dat kun je zien aan de bult bovenaan hun rug.

Om 3 uur draaien we de parking bij de Lava Express op, bespreken een tour voor morgenochtend en gaan ons installeren, Het blijkt helemaal niet druk op de camping, de verhuurtenten zijn allemaal nog leeg, er staan wel de nodige caravans. Australiërs zijn net als Nederlanders dol op kamperen, alleen wel met een auto met een 4.2 liter motor en 4 wiel aangedreven en een caravan met een leeg gewicht van zeker 2200 kg. Ook zie je hier veel vouwwagens speciaal om off the road te rijden, bush campers.

Ik ga maar snel mijn stukje tikken want vanavond zal er niet veel van komen, we gaan uit eten, de koelkast is bijna leeg en ze hebben hier geen winkel, daarna is er een singalong bij het kampvuur, dat gaan we zeker bezoeken.

Woensdag 14 juni.

Ik begin alvast maar aan mijn  stukje want ik ben bang dat het er vanavond niet meer van gaat komen. Het is kwart voor 3 en de camping is bijna leeg.

Gisteravond hebben we hier lekker gegeten, Barramundi, the catch of the day. Lekker, gegrild want als de vis in een jasje zit, bekomt hij mij toch een stuk minder goed en dat is toch jammer van zo’n lekkere vis.

De Bistro hier bestaat uit een aantal oude treinwagons en een open, overdekt gedeelte in het midden. Wij zijn lekker binnen gaan zitten, de koffie en thee, evenals het water, kon je net zoveel nemen als je wilde dus bleven we even hangen, de bar ging om 9 uur dicht dan gaat iedereen hier naar bed. Van 8 tot 9 was de Sing along, heel leuk, allerlei mensen rond het kampvuur en iedereen vertelde waar hij vandaan kwam, de gids speelde dan een “bijpassend liedje”. Er was nog een jong stel uit Nederland en daar speelde hij een liefdesliedje voor. Wij zijn natuurlijk al ver over die datum dus dat was een stuk moeilijker. Nu heb ik altijd het idee dat de Australiërs als er een evenement is  Waltzing Mathilda zingen, het lijkt bijna of het het volkslied is. Gids Dennis moest lachen en hielp ons uit de droom. Het lied gaat over een landloper die een varken steelt en om te ontkomen aan de gendarmerie in het water van de Billabong springt, waarin hij verdrinkt omdat hij kan niet zwemmen. We kijken voortaan toch met hele andere ogen naar een Watzing Mathilde zingende Australiër met zijn hand op zijn hart. Arno heeft het op film staan dus we kunnen als we tijd over hebben het uit ons hoofd leren (lachen). Al die gezelligheid zorgt ervoor dat wij pas om 10 uur weer terug zijn bij de camper, we gaan linea recta naar bed.

Undara ligt op 750 meter hoogte, dat is ’s nachts en ’s morgens goed te merken, we zijn blij dat we de tour van 8 uur niet geboekt hebben, daarbij komt dat het zonnetje ook verstek laat gaan kortom very chilly today. Wij zijn allang blij dat het niet regent dus een truitje en lange broek aan en het komt goed. Voor Australiërs is dit koud weer, voor ons weer wat wij op een goede lentedag hebben. Om half 10 gaan we naar de bistro, waar we koffie drinken. Een stel uit New South Wales vraagt of we bij hen komen zitten, ze herkennen ons van het kampvuur. Samen hebben we genoeg gesprekstof. Zij komen oorspronkelijk uit in Dunedin in Nieuw Zeeland en kennen ook al grote delen van Europa. De camper die zij gekocht hebben staat gestald in Engeland en daarmee reizen zij door Europa.

De Lava-tour begint om half 11, Kevin en Annet gaan ook mee. De tour begint met een ritje per bus waarin onze muzikale gids, van gisterenavond, Dennis al heel veel informatie vertelt. De Lavatubes zijn ontstaan door de uitbarsting van de vulkaan Undara 190.000 jaar geleden, de vulkaantop was niet zo hoog en de lava is bijna een jaar lang blijven stromen .  De bovenkant van de lava koelde af, stolde en vormde het dak van de tube maar het vloeibare gedeelte ging door en stopte pas 160 km verderop toen de lava op vlakker terrein kwam. De tubes zijn ontdekt door Brian Collins wiens familie hier al sinds 1860 een veestation runde. Steeds meer mensen kwamen naar Undara om dit fenomeen te bekijken en Brian zag dat dit een nieuwe bron van inkomsten kon zijn. Hij was net begonnen om de lodge te bouwen toen het gouvernement dit gedeelte Nationaal Park maakte. Samen hebben ze uitgemaakt dat Brian zijn Lodge net buiten het park mocht bouwen en tours mocht organiseren. Hij zou dan voor het onderhoud en de infrastructuur van het N.P. zorgen, een goede deal voor beiden.

Dennis de gids laat ons 2 tubes zien die voorzien zijn van een prachtig plankier, hij vertelt erbij dat deze zijn aangelegd door de gedetineerden van een half open inrichting die hier in de buurt was, dat is nog eens de juiste werkverschaffing. Het is onbegrijpelijk dat deze gangen al zoveel duizenden jaar bestaan. De Aboriginals verbleven hier vaak tijdelijk en maakten hun kamp aan het begin van de tube, zij waren waarschijnlijk bang, want in de tunnels zijn geen rotstekeningen te vinden maar met veel fantasie kun je in de door calcium verkleurde delen van het graniet en basalt, menselijke en dierlijke vormen zien , waar de Aboriginals uit opmaakten dat er geesten van voorouders leefden. De tour duurt 2 uur, om een uur zijn we terug, onze lunch bestaat uit alle restjes.

Tegen de avond om 5 uur gaan we nog op de wildlife at sunset tour, we zijn de enige gasten, weer een privétour. Onderweg zien we verschillende soorten wallebies en kangoeroes, de meesten blijven geduldig even staan voor de film of een foto. De vrouwtjes kunnen wel 3 jong van verschillende leeftijden tegelijk grootbrengen, zodra het embryo in de buidel zit, is ze weer vruchtbaar, ze kan er max 2 in de buidel hebben en 1 die al meehuppelt, die krijgen allemaal verschillende melk en elk jong weet precies welke tepel het moet hebben, dat is nog eens multitasken. De tour gaat naar Sunset bluff een heuvel waar we 360 graden in de rondte kunnen kijken en de zon zien ondergaan over de ver gelegen vulkaan kegels, we worden getrakteerd op een glaasje bubbels, crackertjes met kaas en fruit. Omdat we maar met z’n tweeën zijn krijgen we alle kans om vragen te stellen. Als het echt donker is gaan we naar de Barkcave waar hele kleine microbats (vleermuizen) leven, ze hebben de grote van een muis en wegen 10 gram en iedere avond en nacht vliegen ze zo’n 40 km om  6 a 7 gram aan insecten te eten. In het natte seizoen zijn het er heel veel, nu zien we er ook aardig wat maar moeten daarvoor toch wel een eindje de lavatube in. Normaal als het wat vochtiger is hangen er in het begin van de tube bruine slangen die daar rustig zitten te wachten tot de bats uitvliegen en ze dan uit de lucht happen, maar helaas, het is kouder dus ze zijn waarschijnlijk al in winterslaap.

Om 7 uur zijn we weer terug en gaan dan weer uit eten, erg hè. Tijdens het kampvuur krijgen we nog wat uitleg over de dieren die hier in Undara leven, dodelijke slangen, adders , dodelijke padden, jakkes, ik hoop ze niet tegen te komen en vogels, nu weten we dat die leuke gekleurde vogeltjes Lorrekees heten. We gaan vlot gaan slapen, morgen is het weer vroeg dag, dan gaan we naar Maria en Alf in Townsville.