Port Douglas en Cape Tribulation

Donderdag 8 juni.

De haan kraaide weer vroeg vanmorgen, heel prettig want we wilden vroeg bij Apollo zijn, dat lukte aardig, we waren gelijk aan de beurt. De dame die ons hielp was wat makkelijker en hield van opschieten, veel dingen wisten we gelukkig al dus dat scheelde in de tijd. Alleen de wagen die ze voor ons op het oog hadden was maar 14 dagen vrij en moest dan richting een andere vestiging dus moest er een andere geregeld worden. Nu hebben we een echte Apollo, dat zou dan een nieuwere moeten zijn, er staan net zoveel kilometers op de teller maar de gordijnen en de afwerking van de kastjes daar hebben ze duidelijk iets aangedaan, alleen de kussens zijn nog oud en daar hangen de rafels aan. Ook had de vorige een klein zitje met tafel en kon je de voorstoel draaien maar deze heeft weer meer kastjes, dus niet getreurd het voornaamste is: DE KOELKAST WERKT en het is weer een automaat, heerlijk.

Op aanraden van de medewerkster zijn we richting Port Douglas gegaan, dat ligt ten noorden van Cairns, van daaruit kun je ook met een boot het rif op. Inderdaad dat blijkt te  kunnen maar er is hier weinig concurrentie dus de prijzen liegen er niet om.

De camping “Pandanus” ligt 1,4 km van het centrum dat is ook te merken in de prijzen, hebben we  eerst altijd een eenheidsprijs betaald, nu zijn we ineens groot en moeten we  daar ook naar betalen.

Onderweg hier naar toe hebben we opnieuw boodschappen moeten doen en op de camping aangekomen hebben we eerst onze tassen weer uitgepakt dan kunnen die onder de bank, de was in de wasmachine gedaan en een boterham gegeten. Tegen drieën zijn we een rondje gaan lopen, langs de haven, door de winkel- en restaurantstraat en over four miles beach weer terug. De was is intussen zo goed als droog, we kunnen er weer tegen. Nog even kijken of de koelkast werkt en jawel hoor het bier is heerlijk koud.

De temperatuur is voor ons hier heerlijk zo’n 25 graden, voor veel Australiërs uit het zuiden is dat fris, om 6 uur zitten zij allang met spijkerbroek en trui aan  in de caravan, het is hen te koud, wij zitten nog heerlijk lang buiten.

Morgen gaan we verder naar het noorden, richting de Daintree River.

Vrijdag 9 juni.

Gisterenavond hoorden we dat we hier op het juiste tijdstip aangekomen zijn, de eerste dag met zon  na 9 dagen bewolkt weer, over geluk hebben gesproken.

Na er eens stevig over gesproken te hebben, zien we even af van een boottripje op zee, niet alleen vanwege de prijs maar ook waait het op dit moment nog al stevig en met de vorige ervaring nog goed in mijn geheugen, zeeziek, laat ik graag de beurt even voorbij gaan.

De reis gaat verder naar het noorden maar eerst wil ik nog graag een dweil kopen, daar kunnen we lekker onze voeten op afvegen, de vorige heb ik in Darwin achtergelaten. Helaas allerlei soorten moppen maar kennelijk wringen en dweilen ze hier niet. We rijden nog een klein rondje en komen onze “oude” camping (van negen jaar geleden) Tropical Breeze toch nog tegen, deze zit duidelijk dichter bij het centrum, gelukkig ons geheugen klopt nog.

Koffiedrinken doen we in Mossman, dit dorp bestaat ook weer uit een hoofdstraat met wat kleine zijstraatjes, een dorp zo als je er hier veel tegenkomt. De meeste toeristen gaan hierheen voor de Mossman Gorge (kloof) wij hebben die de vorige keer al gezien en waren niet zo onder de indruk. Nu gaan we naar Daintree dat ligt aan de Daintree River, van daaraf begint ook het Tropisch regenwoud, wat mooie huizen met flink wat grond eromheen, een aanlegsteiger, 3 restaurantjes, een kleine winkel van Sinkel en een camping. Bij de steiger wil er net een boot vertrekken om krokodillen te kijken, wij stappen ook in en blijken niet alleen dit tochtje maar ook verderop nog een keer de boot op te mogen, dat hoeft niet vandaag dat mag ook een andere keer, dus twee voor de prijs van één. De kapitein is een oude baas, die niet gelooft dat Arno al boven de 70 is, heel aardig maar hij praat zo vlug en met een vreselijk accent dat we nog geen 20 % verstaan van wat hij zegt. Ons wordt wel duidelijk dat krokodillen echte gewoonte dieren zijn en vaak op dezelfde plaats liggen en dat het zoeken niet zoveel voorstelt. We eten een tosti bij de plaatselijke snackbar en gaan door.

Eerst moeten we de Daintree Rivier over een tochtje van 3 minuten en we tikken voor een retourtje weer 26 dollar af, ze weten wel hoe ze hier geld moeten verdienen. De weg naar Cape Tribulation is een weg van nog 34 km, zeel smal, bergachtig en vol bumps en dips, het is dus goed uitkijken, het is dat Arno van leuke bergweggetjes houdt maar anders…

Na Cape Tribulation is het alleen nog maar dirt road (onverharde weg) naar Cooktown en Cape York (500 km verderop) dus wij stoppen hier en zoeken een camping en vinden PK’s Jungle Village, natuurlijk hebben ze plaats voor ons en bij het inschrijven krijgen we een kaart onder onze neus gedrukt waarop staat dat dit een camping is met volledige licentie om sterke dranken te schenken en dat dit alleen maar in het restaurant mag en dat als wij drank bij ons hebben we dat even willen afgeven en bij vertrek weer kunnen ophalen??? Rare ideeën hebben ze hier, temeer omdat dit een soort backpackerscamping is waar allerlei huisjes (dorms) staan met bedden variërend in aantal van 2 tot 7 en op de deur van die dorms staat een lijst met verboden en onderaan staat wanneer de bottle shop open is? Wij houden ons van de domme en instaleren ons, verder volgen we de regels op en drinken een pilsje aan de bar. De camping ligt vlakbij het strand midden in het regenwoud en via een plankier zijn we zo op het strand en wandelen richting Cape Tribulation daar ontmoet het Tropisch regenwoud de oceaan, lekker uitwaaien en ook de broodnodige calorieën verbranden.

Helaas hebben we hier geen internet, net als gisteren, dus jullie moeten nog even op deze verhalen wachten.