Yellow Water en Nitmiluk NP

Maandag 29 mei.

Er leven veel Aboriginal Clans hier in het Noorden, ook het stuk waar Yellow Water in ligt is van hen en wordt gepacht door de Australische regering, samen met de Aboriginals zorgen ze dat deze gebieden  in originele staat blijven of worden hersteld.  Een derde van de parkrangers is dan ook Aboriginal.

Ons tochtje over de rivier met krokodillen begint vroeg, het is raar ook met op allebei onze telefoons het alarm aan zijn we bang ons te verslapen maar we worden keurig op tijd wakker zelfs zonder alarm.

Met drie kleine touringcars gaan we richting de steiger, alles is afgezet met hekken, zelf kun je niet bij het water komen. Als we afvaren begint het licht te worden, de zon komt op en we zien al de eerste krokodil, die beesten maken nauwelijks rimpelingen in het water en zwemmen rustig door en laten zich goed bekijken, alleen jammer dat het grootste gedeelte van zijn lijf onder water zit.

Er wordt ons verteld dat hier in de Northern Territory wel 1000 krokodillen leven en voor deze omgeving zou dat betekenen dat er op een kilometer 15 krokodillen moeten leven.De krokodillen in dit park zijn de dikste (most obese), zo goed hebben ze het hier.

Bij alle waterplassen en rivieren staat iedere keer dat je 5 meter uit de kant moet blijven maar die beesten kunnen veel verder lopen, wel kilometers maar dat doen ze alleen als het echt moet, lekker lui dus, om te eten liggen ze gewoon met hun bek open in het water, de vis zwemt er vanzelf wel in. Het is een heel leuk tochtje en met de opkomende zon is het prachtig foto’s maken van alles wat we zien. Na terugkomst op de camping staat er nog een uitgebreid ontbijt voor ons klaar, heerlijk.

Daarna is het weer tijd om in te pakken, in onze koelbox staat een flinke laag water, de boter en flessen blijven gelukkig drijven en de rest zit stevig in plastic zakjes maar het wordt tijd voor een nieuwe zak ijs, die zijn gelukkig overal te koop. Ook plegen we nog een telefoontje over de koelkast, er komt een sms-je terug dat we hem mogen laten maken, helaas staat er niet bij waar we hier een monteur kunnen vinden, we zullen het vragen in elk gehucht dat we tegenkomen, we zien wel.

Ons volgende reisdoel is Pine Creek, dat is zo klein dat het niet op de Tom Tom staat. Het ligt halverwege Cooinda en Katherine, het is een saaie tocht , geen bezienswaardigheden, alleen als je een 4 Wheel drive hebt kan je af en toe nog van de route af, wij mogen dat niet dus rijden netjes door langs bomen en hier en daar een termietenheuvel, die beestjes doen vreselijk hun best en maken prachtige bouwsels.

Toen de blanken hier voet aan wal zetten in Australië hebben ze zich heel veel grond toegeëigend, zeker omdat dit land rijk is aan bodemschatten, vooral uranium, goud en andere mineralen, dat was zeer lucratieve handel. Hier in het Noorden zijn de meeste wegen dan ook daarvoor aangelegd. Aan het eind van de vorige eeuw is de regering begonnen met het teruggeven van land aan de rechtmatige eigenaren.

Om 3 uur komen we aan, onze gezochte camping bestaat niet meer maar aan de overkant is er nog wel een open, een kleine authentieke, het sanitair is van hout en golfplaten , daar zijn ze hier gek op: De Lazy Lizzard.

Er is nog een plekje vrij, we willen nog even het dorpje bekijken maar helaas weer 4 straten en verder niets , alle bloemen in De watergarden zijn uitgebloeid en het gras is geel, jammer. Ook het spoorwegmuseum is dicht.

Terug op de camping nemen we een biertje in de pub, de locals halen hier ook hun boodschappen en sterke drank en de benzinepomp staat voor de deur.     Vanavond eten we in de pub.

Dinsdag 30 mei.

Vanmorgen om half 7 werden we door een luid kabaal gewekt, achter de camping staat een boom, die vol zit of eigenlijk hangt met flying foxes, een flink soort vleermuis.

Zij geven het krieken van de dag aan, gisteren hadden we ze tegen de avond ook wel gehoord maar dan is er nog veel omgevingsgeluid en valt het niet zo op. Onze buurvrouw vertelt dat er 3 soorten zijn, dat het zeer nuttige beesten zijn want zij bestuiven de bomen in het regenwoud, zonder hen dus geen regenwoud.

Bij het verlaten van de camping zien we de groep birdwatchers weer (want dat blijken het te zijn), het is net of ze een grappig toneelstukje opvoeren, 2 staan er met een verrekijker op statief en de rest hangt aan hun lippen. De dames zijn weer keurig in camouflagekleding en wachten rustig met hun armen op de rug af of ze ook mogen kijken, het is heel kolderiek, net of je naar een aflevering van Dad‘s Army zit te kijken.

De reis gaat vandaag naar Katherine, eerst maken we nog een stop bij de Edith Falls in het Nitmiluk NP. Twee watervallen met een plungepool waar we gaan zwemmen, we kiezen voor de upperpool, een flinke wandeling bergop, maar het is de moeite waard.

Terwijl we ons wat op laten drogen in de zon worden we aangesproken door Gerard uit Breda, hij toert in zijn eentje 3 maanden door Australië, hij heeft hier een busje gekocht en daarvan met materiaal van de bouwmarkt een campertje gemaakt. Hij doet alles low budget en staat dus 2 dagen op de camping bij de watervallen voor 10 dollar per nacht.

Wij gaan door naar Katherine, dat is voor hier een grote plaats, dat is ook gelijk te merken aan het grote aantal Aboriginals, heel doelloos hangen of zitten ze op straat.

Bij het visitorscenter krijgen we te horen dat we beter kunnen doorrijden naar Nitmiluk om daar op de camping te gaan staan, morgen vertrekken daar vandaan de cruises over de Katherine Gorge.

We krijgen ook nog een telefoonnummer mee van een reparatiebedrijf voor de koelkast, morgen maar eens kijken of hij nog tot leven te wekken is. . .

Op de camping zijn de plaatsjes op gravel,  gelukkig is er een zwembadje en internet, dat laatste blijkt zo traag als dikke str… , maar het moet gezegd het sanitair is weer keurig. Het is ook gelijk onze duurste: 49 dollar.

Tijd voor een koud biertje uit de koelbox, ik ga snel aan het blog beginnen, dan ben ik eens vroeg klaar vandaag, meestal kan ik na het schrijven gelijk mijn bed in rollen, dat is vast wel te merken want als ik mijn “stukjes” na een paar dagen nog eens herlees zie ik tot mijn spijt toch wel wat rare woorden en zinnen. Jammer dat mijn corrector ’s avonds ook niet meer zo helder is dat hij alle fouten er uithaalt. Mea Culpa.