Canyon de Chelly Nat. Monument

12 Juni Canyon de Chelly, National Monument.

Gisterenavond nog heerlijk lang buiten gezeten, het was zo stil daar, zo stil is het in Nederland nooit. Om half elf gingen we naar binnen en toen moesten we nogmaals op jacht, of de motten waren meegereisd of ze wonen ook in Gooseneck. Het probleem was alleen dat ze ’s morgens heel sloom waren maar ’s avonds ontzettend fladderig. Arno stond zich een slag in de rondte te meppen met de vliegenmepper. Het waren er weer genoeg.

De reis vandaag gaat langs Canyon de Chelly. Het moet een bijzondere kloof zijn, na de Grand Canyon de grootste. Hij ligt in Navajogebied, de oorspronkelijke bewoners leven ook nog in het park, dat is zeer ongewoon, in De Nationale Parken wonen geen mensen.  Eerst moeten we daarvoor 100 mijl rijden(160 km) maar ook nu zien we weer allerlei verschillende landschappen, zelfs een heel bijzonder maanlandschap komt langs. Het is heel rustig op de weg, zeker geen campers. Het grootste deel gaat door Indianen gebied, dat is een zeer troosteloos beeld. Het lijkt of er iemand uit de losse pols oude bouwketen in de woestijn in het rond heeft gestrooid. Voor ons lijken het bijna onbewoonbaar verklaarde houten keetjes, allemaal van een onbepaalde kleur bruin maar er staat zo’n Amerikaanse truck voor de deur dus er zal wel iemand wonen.  We komen aan in Chinle, het plaatsje bij de Canyon, eerst even langs de Burger King om onze email te checken en eventueel het nieuwe verhaaltje op Reislogger te zetten. De wifi is niet denderend maar twee dingen komen wel door Jim onze kleinzoon is geslaagd voor zijn VWO examen, hiep hiep hoera en mijn oudste broer is goed aangekomen bij mijn jongste broer in Australie, de wereldreiziger goed gedaan hoor.

Canyon de Chelly is een heel andere kloof dan die we tot nu toe gezien hebben, hadden de andere scherpe hoekige wanden deze heeft juist hele ronde. Het lijkt soms wel of er en stapel koeienvlaaien ligt. Hij is niet zo diep en tamelijk breed, in het midden loopt de rivier en die zorgt voor water dus wonen er mensen, er zijn bomen en soms zie je in de diepte iets wat op een volkstuintje lijkt. Ook kun je tegen de rotswand nog resten van bewoning zien van een oude  indianenbeschaving. Wij rijden de route langs de South Rim, flink wat mijlen heen en terug. De eerste 5 uitzichtpunten zijn zeer de moeite waard, de laatste 2 hadden we over kunnen slaan daar zien we ondanks dat we weer moeten lopen niet zoveel, het is ondertussen zeer heel warm en windstil.

Na drie en een half uur houden we het voor gezien en gaan we op weg richting het Petrified Forest (versteende Woud), eens kijken hoever we komen. Dat blijkt best ver te zijn om de reden dat we helemaal geen RV parken tegen komen, dat is raar. Op een gegeven moment gaan we staan op een stukje waar duidelijk eerst nog een camping was maar nu overduidelijk niet meer, er staan 2 hele grote caravans maar het geeft toch een raar gevoel. Dat we geen water en stroom hebben is het punt niet maar we staan wel graag veilig. De commendant van de naastgelegen brandweer adviseert ons toch door te rijden. Eindelijk komen we om acht uur aan op het Sunvalley RV park dat langs de snelweg ligt. Doodmoe en stikblij dat we een plaatsje hebben met stroom en internet maken we nog wat te eten. Ik spreek nog even met een heel verdrietige vriendin en ga dan aan de slag met het blog. Het is nu kwart over elf en we zitten nog aan de koffie. Een kleine troost we zitten weer in een andere tijdzone (Arizona) en krijgen dus een uur cadeau. Jim de borrel die we zouden drinken omdat je geslaagd bent stellen we uit tot morgen. Vandaag 282 mijl gereden. Welterusten.

De foto's houden julie nog tegoed, ook die van gisteren.