Daintree river en Mareeba

Zaterdag 10 juni.

Afgelopen dagen zaten we zonder internet en vannacht zelfs zonder GSM bereik, internet kan hier wel met de satelliet maar dat wordt door een externe partij verzorgd en daar moet je dure data voor kopen.

Om half negen rijden we aan, schoon en met een volle maag, anders gaan we niet op stap. Weer die bochtige smalle weg, het is gelukkig niet druk. Om 10 uur gaat er een krokodillencruise bij het zout-watergedeelte van de Daintree River en daar willen we graag met mee, de pont over de Daintree vaart net voor onze neus weg, maar is ook weer redelijk snel terug, zodat we om 5 minuten voor 10 op de parkeerplaats arriveren. We zijn de enigen en krijgen een prive-cruise, de kapitein is Bill en vertelt honderd uit en gelukkig voor ons, in dit keer zeer duidelijk en rustig uitgesproken Engels. Bill krijgt van ons een 10. Wat hij vertelt in een uur is natuurlijk teveel om op te noemen maar ik waag een poging. Van de buitenkant is niet te zien of je te maken hebt met een mannetje of een vrouwtjes krokodil, of je moet zoals Bill zegt, een beetje met een hand “around  fiddelen in the private parts of the crocodile” maar dat doet hij liever niet want daar kom je niet zonder kleerscheuren vanaf (lachen). Voor het gemak wordt aangenomen dat als de krokodil langer is dan 3 meter het een mannetje is.

Een vrouwtje legt per keer wel 40 eieren, gemiddeld komt daar een procent van uit. Het grootste gevaar voor de eieren is dat hun schaal, die heel poreus is, wanneer het water stijgt, vol loopt met water en het embryo verdrinkt. Het tweede gevaar hebben ze veel te vrezen van vader, die ziet er geen enkel probleem in als de moeder even niet in de buurt is de kleintjes op te vreten.

Er zijn maar weinig mannetjes, dat komt doordat het ei, in het nest, hiervoor een bepaalde temperatuur moet hebben, zo tussen 32 en 34 graden, is de temperatuur van het nest lager of hoger dan worden het vrouwtjes. De verhouding is 20% mannetjes en 80 % vrouwtjes.

Hier op de rivier wordt niet gestroopt en dat is te danken aan de krokodillenfarms waar ze in 3 jaar een mannetjeskrokodil vetmesten voor de handtasjes en niet te vergeten de schoenen van Louis Vutton, hij heeft in Australië 3 farms. De eieren worden uit de nesten gehaald en gaan in de incubator om op de juiste temperatuur te blijven.

Vijf krokodillen zien we langs de kant liggen, waaronder twee hele kleintjes, een van 1 jaar en een van 2 jaar, het is niet voor te stellen dat het zulke grote beesten kunnen worden.

Het zijn echte nachtdieren, overdag rusten ze uit, ze houden van de zon en regelen hun temperatuur door hun bek open te doen en te houden. Ze kunnen wel 6 uur onder water blijven, omdat ze hun hartslag van normaal 40 verlagen tot 2 slagen per minuut.

In het begin van de jaren 1800 was er een mijnheer Daintree die naar Cape York wilde, hij bedacht dat alle goederen die toen nog over zee naar het noorden werden vervoerd beter via deze rivier vervoerd konden worden. Hij had ontdekt dat het noorden rijk was aan goud en mineralen, daar kwamen veel mensen op af, Engelsen, Chinezen, en Italianen. De eerste goudzoekers zijn allemaal rijk geworden en ook het gouvernement, van de tax.

Het was een heel leerzaam en leuk tripje, het aanraden waard mocht je ooit in de buurt zijn, Daintree River cruises, niet de fluisterboot maar de andere:  the Crocodile Express.

De dame, van de kaartverkoop, vertelde dat de weg van Port Douglas naar Cairns morgen zou worden afgesloten i.v.m. de Ironman, de zwaarste triatlon die er is, 5 km zwemmen 100  km fietsen en 42 km hardlopen. Dus Cairns mijden is beter, waren we nog aan het twijfelen welke route we moesten nemen, we gaan de problemen niet opzoeken en het is nog maar de vraag of we een camping kunnen vinden?

Dus we gaan wat eerder naar de Tablelands, een regio met veel Nationale parken, met meren, bergen en watervallen, gemiddeld ligt het boven de duizend meter.

Eerst gaan we de bergen weer in, daarna gaat de weg over wat vlakkere gedeelten vol met suikerrietplantages, hetzelfde zagen we onderweg van Cape Tribulation naar Port Douglas. Een mooi gezicht, al die velden vol wuivende pluimen. Op sommige plaatsten is het oogsten al in volle gang, er rijden treinen vol suikerriet door Mossman op weg naar de suikerfabriek.

Om een uur of drie naderen we Mareeba, in de de Lonely Planet staat dat het een “gem” ofwel een juweeltje moet zijn, maar ik ben bang dat wij daar in Europa toch iets anders onder verstaan. Dat is niet erg hoor voor vandaag hebben we genoeg gezien en ver genoeg gereden (150 km). Onze tank is ver leeg dus gaan we eerst langs de dieselpomp, wanneer Arno afrekent zie ik in een tuin achter de pomp een sinasappelboom, ik heb toch niets te doen en ga er een foto van nemen, dichterbij blijken er hele mooie gekleurde vogeltjes van de sinasappelen te zitten pikken, heel bijzonder, vooral omdat ze ook mooi blijven zitten. Daarna eerst maar op zoek naar een camping, liefst een met wifi. Als we op de parkeerplaats staan zie ik op mijn telefoon dat dat hier niet het geval is, we maken rechts omkeer en gaan terug naar de “grote“ weg, ik heb een Mac Donalds gezien met wifi, we drinken er koffie, lekkere echte cappucino in het bijbehorende koffietentje. De platte tekst kan verzonden worden en de foto’s komen later.

Terug op de camping drinken we nog wat bij de ondergaande zon en dan is de dag weer gedaan.

Zondag 11 juni.

Lekker uitslapen op zondag, niets ervan we zijn weer om kwart voor 7 wakker. In de nacht koelt het hier behoorlijk af in vergelijking met het noorden, na zessen zie je  niemand meer buiten, voor ons is dat heerlijk, slapen gaat prima.

We hebben zeeën van tijd en gaan eerst nog maar even naar de Mac, misschien is het rustig en kunnen er weer wat foto’s op het blog gezet worden. Veel ontbijters maar niemand is zo vroeg  al met internet bezig, een lekker kopje koffie erbij, wie doet ons wat.

Granite Gorge willen we bezoeken, we pakken de afslag en vervolgens zien we geen bordjes meer, dan maar terug naar het visitorscenter, die hebben vast een kaart van Mareeba. Blijkt dat er een heel leuk historisch museum in hetzelfde gebouw zit. Deze keer heel uitgebreid en goed gedocumenteerd, met gedeeltes over de eerste emigranten, een schooltje, een drukkerij, 2 oude treinwagons, een deed er vroeger dienst als ambulancewagon en de andere was een campwagen voor de werklui aan het spoorwegnet en nog veel meer. Mareeeba is groot geworden dankzij de tabaksteelt en ook dat wordt uitgebreid inzichtelijk gemaakt. We vervelen ons geen moment en voor we het weten zijn we dik anderhalf uur verder.

Met de kaart voor de neus lukt het ons nu wel de Granite Gorge te vinden, een kloof met hele grote blokken graniet waar je tussen door kan lopen. Je kunt er een uitgebreide wandeling maken, wij kiezen voor de short cut. Op een bepaald gedeelte leven Rock wallebies, een klein soort kangoeroe. Arno maakt leuke foto’s en een filmpje.

Het is ondertussen etenstijd en de boterhammen worden genuttigd in de camper. Vandaag hebben we de zon nog niet gezien, dat maakt het gelijk een stuk kouder. De afgelopen weken zijn we natuurlijk erg verwend met het weer dus mopperen we maar niet.

Na de Granite Gorge gaan we naar Lake Tinneroo, een groot stuwmeer, in 2008 hebben we dit ook gezien maar het lijkt of er nu veel minder water in staat. Ondertussen is het echt koud geworden en waait het behoorlijk. Er is een caravanpark bij het meer maar daar is het ons veel te guur, we gaan verder naar Atherton. De lucht is nu zo betrokken en het gaat regenen, Halloran Leisure Park is onze eindbestemming, een keurige camping met ruime plaatsen op een heuvel, met prachtig uitzicht als de regen tenminste wil ophouden en de bijbehorende mist optrekt.

Hoera de camping heeft wifi en de verwarming kan aan, genoeg eten en drinken aan boord, dat wordt een rustige avond.