Westkust Zuidereiland

29 Maart

Het is bewolkt als we opstaan maar niet erg koud. We facetimen met de kinderen, hier is het zaterdagochtend en in Nederland vrijdagavond. Alles gaat daar prima dus dat zit goed.

Onze eerste stop is al na 20 km, de Buller Gorge Swingbridge. Dat is de langste (hang)swingbrige van Nieuw Zeeland en die hangt boven de kloof van de rivier de Buller. In Vancouver zijn we ook over een hangbrug gelopen maar daar was het loopvlak van hout en die was wel iets breder. Het looppad hier is 50 cm breed en die, zowel als de zijkant, is van  gaas. Je ziet dus echt de rivier onder je voeten doorstromen Hij beweegt behoorlijk en nu staan we er nog maar met z’n tweeën op en het mag met max 15 personen. Passeren krijgt iets van een rituele dans wel leuk maar niet met een vreemde Ik ben niet helemaal hoogtevreesvrij maar met de blik op oneindig lukt het prima.

Aan de overkant is een schiereilandje en daar werd vroeger goud gedolven, niet op zeer grote schaal. Deze plaats had vooral veel aantrekkingskracht bij avonturiers of mensen die toch niets te verliezen hadden tijdens de depressie in de 30 er jaren.

In 1988 is alles en iedereen vetrokken omdat het de moeite niet meer was en hebben ze allerlei materieel laten staan, dat is ondertussen helemaal overwoekerd geraakt . Een aantal jonge knapen probeert ze weer terug te vinden en van al het struikgewas te ontdoen. Er moet nog meer staan maar de struiken en bomen zijn bijna ondoordringbaar na 25 jaar.

Het blijft bewolkt maar we gaan via Westport naar Cape Foulwind aan de westkust, dat is de plaats waar Abel Tasman aan land kwam in 1642, hij had het de naam Clippigen Hoek gegeven.  Abel Tasman was hier dus ver voor de Engelsen , die kwamen pas in 1770 net als in Australie maar hij was op weg naar de oost voor specerijen en hier viel niets te halen dus is het land nooit geclaimd. Inderdaad er liggen hier nogal wat rotspartijen voor de kust, dat levert mooie plaatjes op. We rijden door naar de verderop gelegen zeehonden kolonie. Jammer maar helaas , we moesten heel goed kijken want die beesten hebben dezelfde kleur als de rotsen, welgeteld waren het er zes en van zeer grote afstand.

De tijd begint wat te dringen, de Nieuw Zeelanders sluiten alles al om vijf uur maar we willen nog naar de Pancake Rocks.We spreken twee Franse dames die daar vandaan komen en die daar overnacht hebben op een camping dicht aan het strand. Een goed idee want dan kunnen we de rotsen nog gaan bekijken zolang het licht is en morgenochtend om 10 uur als het vloed is veranderen de rotsen in Blowholes. Het is nog druk bij de Rocks .Er is een leuke wandeling door de duinen langs gemaakt met op allerlei plaatsen uitzichtpunten en die is vrij toegankelijk. De rotsen hebben vele lagen, die net op pannenkoeken lijken. Indrukwekkend.

De winkeltjes en het restaurant zijn al gesloten dus dat lekkere ijsje houd ik tegoed. Morgen gaan we terug voor de blowholes. De camping ligt 1 km terug , om half zeven zitten we aan het bier Hollandia (Bavaria). Inmiddels is de zon weer gaan schijnen.

30 Maart

De dag begint met wederom een bezoekje aan de Punakaiki Pancake Rocks, het weer is grijs en voorlopig laat het zonnetje zich niet zien. We zijn er al vroeg maar wat we zien is niet erg veel belovend. De zee is veel te tam om mooie blowholes te geven. We besluiten koffie te gaan drinken en om dan om elf uur nog een rondje te maken. Helaas het gaat hem vandaag niet worden.

Op naar de Franz Josef Gletsjer, deze is ontdekt door de Oostenrijker Julius Haast en die heeft deze gletsjer naar de keizer Franz Josef  genoemd. We rijden nog heel lang langs de zee en stoppen nog in Hokitika. We eten er fish en chips en lopen door het plaatsje dat bestaat uit zo als zoveel plaatsjes hier, een hoofdstraat met twee kruisende straten. Plaatsjes waar de tijd heeft stil gestaan. We zien nog een aardig theatertje uit de jaren twintig en moeten even denken aan onze Nobelaer in Etten Leur , die al na 50 jaar tegen de vlakte moet.

Nieuw Zeelanders zijn toch mensen zonder veel poespas, een huis is om in te wonen, kleren om te dragen en een auto om in te rijden en als het heel is en het werkt is het prima. We zien hier mensen in kleren die bij ons twintig jaar geleden al naar Roemenie gingen, mode? Nooit van gehoord. Het geeft een heel relaxed gevoel.

De laatste veertig kilometer gaan we weer landinwaarts en zitten zo weer op hoogte. Raar hoor dat er mensen aan zee liggen (niet veel hoor) en dat je na een uurtje rijden bij de gletsjers bent.

Arno wil graag een tocht met een helicopter over de gletsjers maken te weten: de Abel Tasman, de Franz Josef en de Fox. We nemen de eerste de beste afslag  waar aangegeven staat dat er scenic flights zijn.

Binnen vijf minuten is hij het eens over de prijs en tien minuten later zitten we in de helicopter. De zon schijnt en het is zeer helder. Een prachtig zicht die gletsjers van boven af, meer kan ik er niet over zeggen de foto's  moeten de rest maar zeggen. Een beetje wiebelig staan we na drie kwartier weer op de grond.

We mogen eventueel nog over nachten op het terrein (gratis) maar dat aanbod slaan we vriendelijk af, veel te stil en afgelegen. We rijden door naar de Rainforest camping in Franz Josef Village.