Hoge noorden zuidereiland

27 maart

Prima geslapen in Nelson, opgestaan met een zonnetje en met een mooi uitzicht. We hebben besloten om langs de kust tot het noordelijkste puntje van het Zuidereiland te rijden. Eigenlijk hadden we een cruise en walk vanuit Kaiteriteri op onze lijst staan maar die begint ’s morgens vroeg al en daar zijn we nog te ver van vandaan. Misschien morgen.

We gaan op pad en onze eerste stop voor koffie is in Ruby Bay, mooi aan de zee. Daarna gaan we kilometers maken we lunchen in Collingwood met een heerlijke “Duitse”sandwich, gewoon volkorenbrood met kaas en sla.

We rijden door naar het uiterste puntje . De rit is weer mooi, we gaan langs allerlei soorten boomgaarden. Ze hebben hier allerlei soorten fruit, appels en peren maar ook vijgen en citroenen . Ook gaan we weer over een stevige berg, “Takaka Hill. Gelukkig hebben we onze Alpenervaring met de caravan. Het is ondertussen eb en de zee trekt zich heel ver terug, je ziet niet wat je bij ons ziet een heel breed strand maar grote drooggevallen  platen , het lijkt meer een soort moerasgebied met allerlei lage struikjes en lang gras.

We komen aan bij Puponga , het noordelijkste plaatsje en kunnen daar drie kanten op, naar het westen naar Wharariki Beach, naar het noorden naar Cape Farewell en naar het oosten naar Farewell Spit.

We kiezen voor de beach.  Eerst moeten we een 10 km lange gravelweg afrijden en dan staan we op de parkeerplaats . Daar vandaan maken we een flinke wandeling door de weiden en over de duinen ( onze zelfgekozen walk) en komen aan op het strand. Het is een prachtig breed strand, dit strand is bekend om zijn grote rots in de vorm van een boog( Arch)  We zien geen boog maar wel hoge rotsen in het water.

Maar aan de zijkant van  een rots een waterpoel en jawel hoor: zeehondjes , je kan er vlakbij gaan staan ze waggelen zo om je heen. Het is niet erg druk dus we kunnen ze eens goed bekijken. Na de zeehondjes weer gefilmd en gefotografeerd te hebben gaan we aan de wandel en zien als we een stuk westelijk lopen en achterom kijken toch de beloofde boog, hij zit aan de achterkant van een grote rots en is naar de zee gekeerd. Imposant wat water kan doen. Na twee en een half uur zijn we weer terug bij de auto. Het is inmiddels kwart over vijf.

Cape Farewell willen we uiteraard ook nog zien en dat is weer de 10 km lange gravelweg terug en een stukje noordelijker , gelukkig kunnen we daar de auto vlakbij parkeren. Cape Farewell is een hele hoge klif met ook weer een boog.

We besluiten nog even te kijken naar Farewell Spit, dat is een lange zandbank met broedplaatsen van allerlei vogels. Het is van grote ecologische waarde. Je kan met een vierwiel aangedreven bus een tochtje over die bank maken maar dat zou ons dan weer een dag kosten dus dat doen we niet en  ook daar kan je een wandeling gaan maken van anderhalf uur maar dat zien we niet meer zitten.

We zoeken de dichtstbijzijnde camping op , dat is altijd nog  30 km terug . daar komen we om een uur of zeven aan. Geen internet dus het is eten, de afwas en een kopje koffie en dan naar bed.

28 Maart

Macht der gewoonte: we zijn om half acht wakker. Gisteren was het heerlijk weer en op de camping Golden Beach hadden we een plekje met uitzicht op zee maar helaas de zon scheen vanmorgen niet dus geen gouden strand. De camping is trouwens bijna helemaal leeg, wat jongelui en wij.

We gaan op pad naar Kaiteriteri om te kijken of we een cruise kunnen maken naar Split Apple Rock, een grote rots in zee die lijkt op een grote doorgesneden appel. We rijden weer over Takaka Hill, het is nu niet zo druk.

Het weer is niet geweldig en in Kaiteriteri blijkt dat de cruise die wij willen maken niet vaart. Niet genoeg klandizie. Er is nog wel een andere maatschappij maar dan moeten we ook gaan wandelen op een strandje en dat wordt ons te laat en dat hebben we gisteren al gedaan. De prijzen van dit soort toeristische uitstapjes wordt kunstmatig  hoog gehouden. Ook al is er niets te doen als je nog een last minute wil is de prijs nog hoger.

We rijden verder we willen vandaag naar Murchison, een plaatsje richting de Westkust. De rit gaat over de Valley Motueka Highway. Het woord zegt het al over de heuvels en door de vallei, weer eens wat anders, veel weiden , dit keer ook met herten.

Als we er bijna zijn neemt Arno nog een afslag naar een van de Nelson Lakes, we zijn toch nog vroeg. 11 Km nar Lake Rotoroa, dus niet Rotarua, dat ligt op het Noordereiland. We komen aan bij inderdaad een mooi meer maar binnen de kortste keren zitten we onder de zandvliegen en jeuken dat die krengen doen. We zijn snel weg, op naar de camping. Ook daar zijn behoorlijk wat vliegen dus dat wordt binnen zitten vanavond ook al is de temperatuur heerlijk zacht.