Hellfire Pass en Erawan Watervallen

Hellfire Pass en de Erawan Watervallen

We mochten wat uitslapen de bus start om half 9 en we gaan een bezoek brengen aan de Hellfire Pass, een berucht stuk van de Birma spoorlijn.
Maar eerst krijgen we weer wat informatie over de omgeving van meester Ping, het is hier ontzettend groen, Thailand kent natuurlijk de regentijd, die regen zou nu eigenlijk moeten vallen maar meer dan wat buitjes voor het stof zijn het niet.
Rijstvelden kom je hier niet meer tegen, de grond bevat te veel ijzer, de meeste boeren verbouwen cassave, tapioca en rietsuiker.

Er is uit de groep een vraag gekomen over hoe het zit met de militaire dienst. Er is hier nog een dienstplicht van 2 jaar, ga je vrijwillig dan hoef je maar een jaar te dienen. Iedereen moet gekeurd worden maar ook hier kennen ze S5(mentaal zwak). Ping hoopte dat hij afgekeurd zou worden vanwege zijn lengte maar hij bleek precies 1meter 70. Na goedkeuring was er nog een loterij,  hij moest een briefje uit een pot halen, stond er een zwart stempel op dan had je vrijstelling, bij rood was je de klos. Ping had een zwart stempel dus hoera geen dienstplicht.

In Thailand is het Boedhisme een levensbeschouwelijke en religieuze stroming, Boedhisten vereren beelden, bidden en mediteren.
Zij hebben geen eigen inkomen en zijn afhankelijk van donaties. Iedere man is verplicht een tijdje monnik te zijn, het moment waarop mag hij zelf kiezen, voor hun eten zijn ze  ook afhankelijk van anderen, mensen houden hen staande en geven hen eten , dat gaat in een grote pot en wordt later met andere monniken gedeeld, alles door elkaar, de smaak doet er niet toe het is gewoon brandstof.
In Chiang Mai zagen we jonge monniken met een mobieltje in de tempels , dat is niet oneerbiedig die gebruiken ze tegenwoordig als boek, heel handig hoef je niet met boeken te slepen. Misschien kijken ze er ook wel filmpjes op, wie zal het zeggen.
Ping vertelde een verhaal over een monnik die veel op het internet zat en regelmatig lezingen gaf, ook in het buitenland, hij droeg niet alles af en bleek meerdere bankrekeningen te hebben, een garage met 30 nieuwe Mercedessen en een huis in Amerika, ook kluste hij nog bij door drugs te smokkelen hij werd toch nooit door de douane gecontroleerd. Nu zit hij in de gevangenis.

Na anderhalf uur komen we aan bij Hells Pass, dit ligt op militair terrein, we zien gelijk al een bus met allemaal kleine kaalgeschoren soldaatjes. Hier ligt een stuk van de doden spoorlijn, dit stuk is aangelegd onder onmenselijke omstandigheden door POWs(prisoners of war), zoals de naam zegt was het daar een regelrechte hel getuigen overledenen. De spoorlijn moest over en door een grote granietenberg lopen, daarvoor moesten eerst grote delen van het oerwoud gekapt worden, delen van de berg werden door dynamiet opgeblazen. maar eerst moesten daar gaten voor in het graniet gemaakt worden. Met dynamiet waren de Jappen heel zuinig en veel moest met mankracht gebeuren. Er is een klein museum waar men kan lezen over de onberingen van vooral Australiers, deze waren op 25 april 1942 over gebracht om daar te werken tot de lijn klaar was, zo'n 30 000 hebben het niet overleefd.
We lopen ook een stuk over het pad, alleen er over wandelen is al vermoeiend, laat staan dat je daar moet werken.
Dit stuk van de spoorlijn was een beetje in de vergetelheid geraakt maar in 1980 is met behulp van Australie hier een mooi herdenkingspark van gemaakt. Het maakt indruk , vooral op degenen die net na de oorlog geboren zijn en de geschiedenis nog kennen.

De magen gaan weer knorren dus lunchtijd, na wat rijden met de grote bus door kleine straatjes komen we in een plaatselijke uitspanning, weer krijgen we bijna hetzelfde maar toch weer net iets anders te eten. Lekker hoor, ik heb niet het gevoel dat we er van aankomen, bij de mannen ligt dat wat anders die drinken er veelal ook een fles bier bij van 620cc.

De middag wordt ingevuld door zwemmen bij de watervallen van Erawan, watervallen op 7 niveaus, wij gaan zwemmen bij de derde. We moeten allemaal een zwemvest aan, dat ziet er wel wat onnozel uit bij al die Hollanders met een zwemdiploma maar  blijkt later toch handig, kunnen we lekker dobberen. In het water zitten van die kleine visjes die je voeten schoon eten, je moet even doorbijten en in het diepere gedeelte, als je goed bleef bewegen, voelde je er niets meer van.

Om 5 uur zijn we weer terug, de avond mogen we zelf invullen, dat wordt eten in het resaurant van het resort want er is niets anders, het wordt een steak met frietjes en een lekker toetje.
Morgen gaan we weer verder.